Ten eerste even een noot aan iedereen. We krijgen nogal wat klachten en opmerkingen over het feit dat we achterlopen op onze blog. Omdat wij alle opmerkingen en klachten serieus nemen willen we dit graag uit de wereld helpen. Daarom deze keer een extra lang verhaal over Australie J en ja , er wordt overhoort en ja, er vallen aan het eind van de reis prijzen te winnen voor diegene die de meeste vragen goed zal beantwoorden!!!! Voor nu heel veel lees plezier!!

We kijken op luchthaven Denpasar nog een keer achterom en stappen in het vliegtuig om Azie in ieder geval voor nu achter ons te laten. Een kleine traan kunnen we nog net onderdrukken met de gedachte dat Australie op ons wacht. Een nieuw land en werelddeel en dus veel nieuwe avonturen in het vooruitzicht.

We hebben een hele lange dag/nacht voor de boeg omdat je niet in een keer via Bali naar Cairns (ons begin punt) kunt vliegen, maar dat kan alleen via Darwin en deze aansluiting is niet helemaal ideaal.

Er is ons van te voren verteld dat als je naar Australie reist je enorm wordt gecontroleerd op wat je bij je hebt. Dit tot in het extreme. Je mag bijvoorbeeld geen zand, water, hout, eten, messen vuurwapens, planten, of wat dan ook zo maar meenemen naar Australie zonder dat je dat van te voren hebt aangegeven. Dit heeft te maken met het feit dat het een eiland is en dat ieder klein dingetje het totale ecosysteem kan verstoren. Is wel wat voor te zeggen maar het is vooral heel tijdrovend en irritant. Je tas gaat ongeveer 22 keer open en door een scanner voordat het vliegtuig nog maar kan zien. En als je bijna binnen bent wordt je nog een keer gecontroleerd op iets wat de vorige 21 keer misschien over het hoofd is gezien. Als we dan eindelijk in het vliegtuig zitten raak ik in gesprek met een Fransman links van mij. Hij verteld nog even vrolijk dan een vriendin van hem eigenlijk een vlucht eerder naar Darwin had maar vlak voor het opstijgen werd gecanceld omdat er een vermeende terrorist in het vliegtuig zat. Deze persoon werd nog even discreet maar bruut uit het vliegtuig gezet en daarmee werd ook gelijk die vlucht geannuleerd. Lekker verhaal als je zelf op het het punt staat van opstijgen!!!

Na een goede maar wat onrustige vlucht komen we aan op Darwin airport. Een heel klein vlieggveldje. Als we door de douane heen gaan en onze visa ophalen geeft de mevrouw van de douane een andere mevrouw een seintje . Of ik(Marc alleen!!) even vriendelijk doch dringent mee wilde lopen en wat vragen kon beantwoorden. Wat ik kom doen? (geen idee vraag even aan mijn vriendin ik rij alleen!!) hoe lang ik dan wel blijf en of ik een verblijfplaats heb voor die tijd, etc. Snap ook niet zo goed dat ze nou net mij weer uit zo'n rij pikken maar oke.. nadat naar alle tevredenheid van de vrouw en ook van mijzelf de vragen had beantwoord mocht ik doorlopen en bijna het land in. Voordat je het land in mag wordt nogmaals je tas helemaal gecontroleerd (zucht) En idd het gaat precies zo als op het televisie programma Bordercontrol. Ik herkende zelfs de vrouw die onze tas ondersteboven haalde.

Nadat we echt niks bij ons hadden wat het land niet in mocht konden we gezellig wachten op Darwin om weer in te checken voor onze volgende vlucht. En je raad het al... alles moest weer gecontroleerd worden, echt om gek van te worden. Na alle controles vliegen we uiteindelijk weg uit Darwin om op Cairns uiteraard weer gecontroleerd te worden. We pakken een taxi en laten ons naar het hotel brengen waar we voor 1 nacht verblijven voordat we met de auto en de tent aan onze reis beginnen.

Die avond maken we kennins met Cairns, een van de grotere steden aan de oost kust. We lopen de stad in en eidigen uiteraard in de Ierse pub om een pint te drinken, en komen er direct achter dat grotere steden in Australie voor Nederlandse begrippen uit de kluiten gewassen dorpen zijn. (Rhoon gaat in Australie ter vergelijking door voor een van de grootse steden)

De volgende dag is het tijd om onze auto op te halen bij Travellers Auto Barn. Dit ligt gelukkig vlak bij en is wandelend goed te doen. Bij aankomst verheugen we ons op de ontmoeting met onze auto die ons de komende maand langs de oost kust van noord naar zuid Australie zal moeten brengen. Een rit van ruim 4000 kilometer. Als we aankomen moeten we eerst een boek aan formulieren doorlezen en tekenen om er zeker van te zijn dat de verhuurmaatschappij nergens aansprakelijk voor is.

Al we alles hebben gelezen en getekend moeten we een borg van 2000 dollar betalen met onze creditcard die 7 dagen wordt ‘gefreezed' en dan na die 7 dagen weer wordt vrij gegeven. Voor de oplettende lezer; Annette haar creditcard was gestolen en omdat vanaf dat moment alles van mijn creditcard moet , halen we dit niet met alleen mijn creditcard. Groot probleem omdat we zonder deze waarborg de auto niet mee kunnen krijgen en we dus vertraging op gaan lopen. De enige oplossing is dat we de borg afkopen door per dag een hoger bedrag te betalen voor de auto. We besluiten dit dan ook maar te doen en kunnen dan eindelijk kennis maken met onze auto.

We worden voorgesteld aan een grijze Ford Falcon station. Een beest van een auto met een 4 liter, 6 cilinder motor!! Door ons eigenlijk direct omgedoopt in De Grijze Walvis. Volgens de man van het verhuurbedrijf rijdt hij bij normaal gebruik 1 op 12 en als je een beetje gas geeft 1 op 8. Ik ga maar uit van 1 op 8 ook bij normaal verbruik , dan kan het alleen maar meevallen. Als we weg rijden moet ik wel even wennen aan het links rijden en het het stuur aan de rechterkant. Wat helemaal irritant is dat de hendel van de ruitenwissers en die van het knipperlicht ook omgedraait zit. Dit is, zeker in het begin wel een paar keer verkeerd gegaan. Sla je links af maak je gelijk de ruiten schoon....

Wat verder op valt is dat niet alleen het linksrijden anders is. Er zijn nog wel meer dingen die hier helemaal anders zijn dan bij ons in Nederland. Zo is hier een klein muntje meer waard dan een groot muntje. Heet de Burger King hier Hungry Jacks, alsof ze Burger King niet kunnen uitspreken ofzo. Draait het water als het wegspoelt uit de wasbak de andere kant op dan in Europa (linksom). Zeggen ze overal ‘No Worries' op, ook als het helemaal niet oke is. Zijn alle beesten hier enorm groot en gevaarlijk. En als klap op de vuurpijl is alles hier enorm duur, zeker als je net uit Azie komt!!

We besluiten onze reis te beginnen met een trip naar Port Douglas wat iets noordelijker ligt dan Cairns. Vanuit daar kun je makkelijk naar Cape Tribulation wat nog net iets noordelijker ligt en als je geen 4x4 hebt ook gelijk echt het eindpunt is van de reis. Als we aankomen In Port Douglas checken we in bij het eerste de beste camping die we tegenkomen en dit bleek een schot in de roos. Alles zag er spik en span uit met een mooie nieuwe buitenkeuken en genoeg BBQ's (of Barby's zoals de Aussies zelf graag zeggen, ze korten overigens graag woorden af en plakken daar dan de klank ie achter zoals Maccie Die, das Mc Donalds op zijn Australisch.) Als we voor de eerste keer de tent op zetten op de camping beseffen we dat het echt over is met de luxe hotels en wordt het weer back to basic met de tent en de auto. Als we ons eerste gerechtje aan het maken zijn raken we in gesprek met Sven en Daisy. ( ik mocht later Dees zeggen) Een stel waarvan de ene helft uit Pernis en de andere helft uit Spijkenisse komt. Dit is gelijk erg gezellig en nadat er nog een fles zoete witte muscato wordt opengetrokken komen we erachter dat zij ook ongeveer een maand hebben om de oostkust af te reizen. Zij hebben iets meer tijd maar zullen ook met oud en nieuw in Sydney zijn net als wij. We wisselen dan ook telefoonnummers en e-mailadressen uit en spreken af elkaar te SMSen als het bijna oud en nieuw is.

De volgende dag scheiden onze wegen en vertrekken wij naar Cape Tribulation. De reis er naartoe is erg mooi en zeker het omrijden waard. Er zijn veel verlaten stranden en de natuur is er beeldschoon. Om er te komen neem je de pond en worden we via borden gewaarschuwd voor krokodillen die onlangs zijn gesignaleerd. (weer een verschil met Nederland)

Als we een camping voor de nacht willen gaan zoeken begint het ook nog eens te regenen. En neem 1 ding van me aan, als het in Australie eenmaal regent is het alsof je onder een waterval staat. We besluiten dan ook om in de auto te slapen. Kan overigens makkelijk in dat bakbeest van ons, spullen op de voorstoel en luchtbed achterin. Op deze camping komen we Dimi en Floor tegen die later in het verhaal ook nog een rol zullen gaan spelen. Achteraf bleek deze regen het startsein van het regenseizoen waar wij overigens uiteindelijk erg goed vanaf zijn gekomen. Op de terugweg vanuit Cape Tribulation beluiten we een andere weg te nemen om uiteindelijk weer terug op de route te komen. Zo rijden we o.a langs de Milaa Milaa Waterval. Een waterval van een meter of 20 hoog. Hier kon je zelfs een duikje wagen al was het wel erg koud. Als we later ons kamp opslaan bij een camping op Mission Beach rijden we bijna Dimi en Floor van de weg. (even voorstellen: Dimi is eigenlijk een ras Rotterdammer en opgegroeit op zuid, Floor is een branbantse en ze samen wonen nu in Nijmegen. Zij reizen voor 4,5 maand door Australie en hebben er al 2,5 maand opzitten. Zij reizen nu ook voor een maand de oostkust af en gaan daarna nog door naar Melbourne etc.) na een gezellige avond scheiden de volgende dag weer onze wegen en reizen wij langzaam richting Airlie Beach.

Airlie Beach is een klein plaatsje dat vooral bekend van de tours naar de Whitsunday eilanden. Een groep eilanden die te mooi zijn om over te slaan. Ook maakt deze groep deel uit van het Great Barrier Reef dus kun je er ook erg mooi duiken en snorkelen. We besluiten een tourtje te boeken maar dan wel 1 die niet te lang duurt en ook nog eens leuk is. We komen ,na bij verschillende mensen informatie te hebben ingewonnen uit bij Ocean Rafting. Een organisatie die dag tourtjes doet in voormalige boten van de reddings brigade. Extreem snel en stabiel waardoor je allerlei fratsen uit kunt halen op het water, en omdat ze zo snel zijn kun je veel zien in korte tijd. Ideeal!! De volgende dag worden we vroeg opgehaald van de camping precies volgens planning (das ook wel een ervaring als je dat na 2 maanden Azie niet meer gewend bent) en vetrekken we richting de haven. Hier liggen de boten klaar en er wordt ons aangeraden stinger suits (een soort wetsuit die je moeten beschermen tegen dodelijke kwallen) te huren. Aangezien we gaan snorkelen, en aangezien er in Australie een aantal dodelijke kwallensoorten zijn is dit geen overbodige luxe. Dan is het tijd om te vertrekken. En met 800 pk achter de boot is dit gelijk erg leuk. Om ons te laten zien hoe snel en wentbaar de boten zijn draaien ze een paar rondjes, stuiteren ze wat over de golven en dan vol gas naar de Whitsunday eilanden. Hier gaan we eerst voor anker op een plek waar je super mooi kan snorkelen. Je kunt hier veel soorten vis zien en ook schijnen er veel zee schildpadden te zitten. We hijsen ons in het stingersuit (kleed heerlijk af..) en gaan te water. Of het nu komt omdat de wind verkeerd stond of omdat we te verwend zijn met snorkelen in Bali en de Gili eilanden, maar het viel ons erg tegen helaas. Je zag eigenlijk geen hand voor ogen en al helemaal geen vissen.

Na deze kleine deceptie dan maar op naar de eilanden. Het bijzondendere aan de eilanden zijn het extreem witte zand. Dit zand is eeuwen geleden hier terecht gekomen en is door allerlei filteringen het zuiverste zand op aarde dat uit pure sicilium bestaat. Het is zooo fijn dat het je sieraden schoonmaakt en je voeten een schrub geeft. Het zand piept zelfs als je eroverheen loopt. Erg bijzonder om mee te maken. Eenmaal aan de super goed verzorgde lunch krijgen we bezoek van een varaan van ongeweer 1,5 meter lang. Deze is uit op onze lunch en krijgt het voor elkaar om een hele mosselschelp (die zijn hier vrij groot!!) zonder te kauwen naar binnen te werken... daar zal ie nog wel spijt van krijgen! Tijdens deze trip raken we in gesprek met Wouter en Liesanne uit Den Haag. Een erg gezellig stel dat ook voor een maand een de oostkust van Australie aan het afreizen is. Na ons geweldige bezoek aan de Whitsunday eilanden ( we doen ook Oprah Winfrey nog even de groetjes die daar op dat moment ook is met 200 gelukkige van de show) spreken we met Wout en Lies af om naar onze camping te verkassen. Zo hebben we nog een gezellige avond. De volgende dag besluiten Wouter en Lies om door te reizen en wij besluiten nog een dag te relaxen om de dag daana door te reizen met als volgende doel het plaatsje 1770. Wat nog wel even aardig is om te noemen is dat tijden s ons verblijf op de camping in Airlie Beach er een wilde slang werd gevangen, een Pyton om precies te zijn. Terwijl we lekker aans ons eten zitten komt iemand van de camping binnen lopen met deze slang om zijn nek. Ik wil er graag een foto van maken en op dat moment vraagt de man of ik hem misschien even vast wilde houden, en dat leek me wel wat want met een wilde pyton op de foto kan ook niet elke dag.

Dan reizen we door naar 1770. We hebben geen idee waarom het zo heet maar het is een klein plaatsje aan de kust dat vooral bekend is bij de surfers. Je moet er wel een eindje voor omrijden maar dat schijnt de moeite waard te zijn. Als wij aankomen is het inderdaad een dorpje maar er is verder niks te beleven. Het enige wat goed was, was de lunch, maar die was dan de 70 kilometer omrijden weer niet waard. Al met al een kunnen we iig zeggen dat we er zijn geweest en deze kunnen we weer afvinken van onze lijst.

We verlaten 1770 nog dezelfde dag en rijden verder de kust af. We komen vlak voor het donker wordt aan in Bunderberg. Deze plaats is bekend om zijn eigen gestookte donkere rum. Deze is overal in Austraile te koop en schijnt best oke te zijn. We besluiten hier niet te blijven en nog net even door te rijden naar het plaatste Childers. Als we aankomen hebben we spijt van die beslissing. De campings die er zijn zien er niet uit en diegene die wij willen kunnen we niet vinden. Na een aantal keer navragen komen we uiteindelijk als het echt donker is aan op de plaats van bestemming. Ook deze camping is niet wat we zoeken. Het is er vies en er lopen enorme kangoeroes rond. Omdat het zwaar wordt afgeraden om als het donker is nog te gaan rijden, (de meeste Kangoeroes worden 's nachts doodgereden doordat ze uit het niks voor een auto of vrachtwagen stuiteren) niet is dan alleen de kangoeroe dood ook heb je dan enorme schade aan je auto en met nog meer pech rij je van schrik zelf ook ergens tegen aan. Dus we hebben geen andere keuze dan om hier te blijven.

Om een echte en goede cliffhanger te creeren stoppen we hier voor nu met het eerste gedeelte van onze reis door Australie. Alles wat hierna gebeurd is nog spannender dan dat we ooit hadden kunnen denken. Dit zal spoedig op de site verschijnen:-)

Voor nu veel leesplezier en denk aan de Quiz aan het einde van de reis!!

Groet en een kus,

Marc en Annette