Fiji en de afsluiting van onze reis!! :-(

Bula!! Fiji en de afsluiting van onze reis!!

In eerste instantie schrijf ik dit laatste reisverhaal vanaf de luchthaven van Dubai. Op het moment van schrijven hadden we er al meer dan 19 uur reizen opzitten en waren om 19:00 uur Nieuw-Zeeland tijd vertrokken en was het 4 uur in Nieuw-Zeeland tijd in de ochtend en voor ons dus eigenlijk ook nog. Dat tijdreizen is allemaal maar raar en vervelend en nu hebben we een enorme jetleg.

Hoe ik dit weet? Helaas werkte op Dubai het internet niet goed en kon ik het verhaal niet plaatsen op de site. Nu zijn we 1 dag thuis in Rotterdam waar de tijd stil lijkt te hebben gestaan. Het lelijke gebouw tegenover ons is nog steeds niet af en dus nog steeds lelijk. De Albert Heijn verkoopt nog steeds dezelfde meuk en we kregen zelfs weer voetbal plaatsje bij de boodschappen. En we stonden ook alweer zoals altijd in de file! Welkom thuis!!!

Maargoed, voordat we hier aankwamen hebben we nog een kleine vakantie op Fiji gevierd. Na al het reizen leek het ons wel aardig om de reis op een waardige manier af te sluiten. En omdat de Fiji eilanden vanaf Nieuw-Zeeland maar 3 uur vliegen zijn was dit de uitgelezen mogelijkheid om hier nog even langs te gaan. Na heeeeeeel veel hotes te hebben gezien op de vele eilanden die Fiji heeft besluiten we om de eerste 2 dagen gewoon lekker op het hoofdeiland te bliiven. Op Denarau om precies te zijn. We vinden op internet een prima hotel op dat eiland en we kijken daarna wel verder.

Als we eenmaal daar zijn is het toch wel heel relax in het resort en besluiten we onze laatste dagen die we nog over hebben hier ook door te brengen. En zo genieten we elke dag van het enorme zwembad en de heerlijke cocktails.We leren de barman hoe hij een perfecte Pornstar Martini moet maken. En ook de Fiji Bitter en Gold (lokale bier)zijn erg goed.

Zo gaan de dagen voorbij en komt ook voor ons de dag dat we weer terug naar huis moeten. Een enorme onderneming die in totaal ruim 2 dagen in beslag neemt. Omdat er geen direct vluchten van Nadi (Fiji) naar bijvoorbeeld Dubai zijn moeten we eerst terug naar Auckland. Daar komen we midden in de nacht aan en door de rotte aansluitng hebben we pas de volgende dag om 7 uur 's avonds naar Melbourne. Zo boeken we nog een nacht in Auckland centrum en verlengen we nog een klein beetje onze reis door de volgende dag Auckland in te gaan. Dan moeten we er aan geloven en begint de echte reis. Eerst dus naar Melbourne. Daar hebben we een technische stop en daarna door naar Dubai. Hier hebben we nog een tussenstop van 3 uur en dan nog 7 uur vliegen naar Amsterdam.

We kunnen nu wel zeggen dat onze reis meer dan geslaagd in geweest . We hebben genoten van iedere dag en we hebben in een relatief korte tijd heel veel van de werled gezien. En dit smaakt zeker naar meer!! Maar we hebben we ons eigen koude kikkerlandje meer leren waarderen. Omdat we merkten dat bij ons alles toch wel heel goed geregeld is.

We willen al onze trouwe volgers heel erg danken voor alle reacties en mailtjes die we hebben ontvangen gedurende de reis. Het is erg leuk om dingen uit Nederland te vernemen als je daar zelf een tijdje niet bent. Voor ons zit het er op en gaat het gewone leven weer beginnen. Nu maar hopen dat de lente snel begint want het is wel echt koud hier! Ik hoop ook dat jullie via de blog onze avonturen hebben kunnen volgen. Het is lastig om alles wat je meemaakt goed op papier te zetten maar ik heb er met veel plezier aan gewerkt.

Wie dit vandaag nog leest; we gaan zo de cirkel rond maken en en borrel drinken in de Pub. Wie zin heeft weet dus waar we zitten!! En waarschijnlijk gaan we nog wel vaker dus we spreken jullie zeker snel!!

Voor de laatste keer vanuit ons appartement in Rotterdam een groet en een kus

Marc en Annette

New-Zealand. Welcome to the land of the Kiwi's

Nieuw-Zeeland. Welcome to the land of the Kiwi's !!

Voordat we vertrekken naar Nieuw-Zeeland hebben we al erg veel gehoord over het land, het zou er prachtig moeten zijn, het zou zelfs een van de mooiste landen van de wereld zijn om doorheen te reizen! Dat is nogal wat en we hadden dan ook erg hoge verwachtingen van deze reis. En nu blijkt dat alle verhalen en ophemelingen aan het land WAAR zijn!!!! Wat een fantastische reis was dit. En waarschijnlijk het enige land waar we zeker nog een keer terug komen. Maar waarom dat dan zo is zullen we moeten beginnen bij het begin...

Nadat we afscheid hebben genomen van Australie en van het geweldige Altmont hotel reizen we vanaf Sydney verder naar Christchurch met Air New-Zealand. Deze vlucht was erg goed, omdat we op deze korte vlucht (3 uur) avond eten kregen met een all you can drink arrangement! Helaas was deze vlucht voor mij net te kort om het einde te zien van de film ‘The American' met in de hoofdrol George, alleen doordat ik het einde miste snapte hij wel, maar ik de cloo-nie helaas....

Als we aankomen in Christchurch nemen we een shuttle taxi naar ons verblijf voor 2 nachten. Ons verblijf voordat we de camper ophalen is het hostel genaamd The Jailhouse. Dit gebouw was tot een aantal jaren geleden een fuctionerende gevangenis en is na zijn tijd als gevangenis omgedoopt in een hostel. Je slaapt dus ook echt in een oude cel welke nu wel iets comfortabeler dan vroeger maar de ruimte is nog het zelfde..

De volgende dag gaan we Christchuch in om een ontbijtje te scoren. Wat opvalt is dat veel gebouwen en huizen nog in puin liggen van de aardbevingen. Zeker de meest recente aardbeving van 25 december hebben ervoor gezorgt dat de stad erg in de steigers staat en dat er veel wegen zijn afgesloten. Als wij ergens neerstrijken voor een ontbijt en net lekker aan het eten zijn begint opeens het hele terras te schudden. Het was misschien 2 a 3 seconden maar een naschok van de aardbeving was het zeker. Na de schok kijkt iedereen elkaar aan en daarna gaat iedereen door met wat hij aan het doen was. Ze zijn er hier blijkbaar erg aan gewend dat de aarde minimaal 1 keer per dag een naschok geeft.

Dan is het tijd om de camper op te halen. We nemen een taxi naar het terrein van Kiwi & Happy Campers . Nadat we de gebruikelijke formaliteiten hebben doorgenomen en getekend maken we kennis met onze vriend voor de komende maand. Een Hi-Top Toyota Hiace Camper! Bijna 2000 kilo schoon aan de haak en van alle gemakken voorzien. (oven, magnetron, 2 persoons bed en een prima werkende en redelijke grote koelkast). Het enige wat erg wennen was is het schakelen met links omdat we in Australie een automaat hadden en ik daar dus niet over na hoefde te denken. Maar omdat er in een camper in Nieuw-Zeeland nogal veel geschakelt moet worden leer je dit erg snel en gaat dit ook prima.

Dan gaat de reis ook echt beginnen. We besluiten om eerst een stukje naar het noorden te rijden om daar nog 2 plaatsen aan te doen voordat we het rondje via het zuiden maken. De eerste stop is Hanmer Springs. Een stadje die beroemd is om zijn heet-water bronnen en hier kun je tegen een aardige betaling gebruik van maken. Als we hier heen gaan valt het helaas een beetje tegen. Erg druk en toeristisch. De baden zijn wel warm maar het is niet echt bijzonder. Het enige echte goede aan deze stad was de Fish en Chips die je verderop in het dorpje kon kopen. Kostte drie keer niks en je kreeg heel veel een super lekkere friet en fish.

Na Hamner Springs gaan we op dag 2 naar Kaikoura. Een stadje aan de kust waar je het het hele jaar door Walvissen kan spotten. Omdat we relatief laat aankomen en omdat we geen zin hebben om de volgende dag de hele dag op een boot te zitten én omdat we dit in de Hunter Valley niet hebben gedaan besluiten we om die zelfde dag nog de helicopter te pakken en op walvissen jacht te gaan. Dit was echt Ge-Wel-Dig!!!!! De Helicopter alleen al was super maar om ook nog eens van boven af de walvissen te kunnen zien, en ook echt te kunnen zien hoe groot ze zijn was helemaal te gek. Op de weg terug hebben we ook nog dolfijen en zeeleeuwen gezien. Zeker een aanrader als je in de buurt van Kaikoura bent! Verder is het ook erg leuk om de zeeleeuwen kolonie te bezoeken die aan de kust van Kaikoura ligt. Hier kun je erg dicht bij komen en super mooie foto's maken.

Na Kaikoura zetten we koers naar Fairly voor dag 3. Nu gaan we weer langs Christchurch om door te rijden naar de plaats van bestemming. In Fairlie zelf is niet zo heel veel te beleven maar deze plaats ligt aan het begin van onze reis naar Mount Cook. Je merkt dat het landschap glooiender en mooier wordt. Omdat de reis van Kaikoura naar Fairlie best lang is besluiten we in Fairlie ons kamp op te zetten. (dit wil zeggen: camper op zijn plek, pils opentrekken en klaar) De volgende dag begint onze reis naar de beroemde Mount Cook. Door een tip die we hebben gekregen van iemand rijden we eerst naar een zalmkwekerij die aan een rivier ligt. Dit is de hoogst zalkwekerij ter wereld en het verhaal is dat zelfs de Japanse koning klant is bij deze kwekerij om zijn zalm-shashimi! Als we er toch zijn nemen we de proef op de som en kopen wat shashimi. Deze is inderdaad erg goed en zeker koning waardig! Als we iets verder rijden bereiken we ons 700 km punt. Dit wil zeggen dat de reis aardig opschiet en dat we lekker door rijden. Vanuit de zalmkwekerij rijden we via een prachtige weg, die je moet weten steeds veder door naar de voet van Mount Cook. Mount Cook is de hoogste berg van Nieuw-Zeeland en is met zijn hoogte van 3750meter een aardig jongen in het rijtje hoogste bergen. Als we onze weg vervolgen komen hebben we een super mooi uitzicht op de berg. Het is prachtig en het is zeker geen straf om hier in de auto te zitten en te rijden. Als we aankomen aan de voet van Mount Cook is dit helaas een beetje een deceptie. Het hotel dat vroeger zo mooi was is eneige tijd geleden afgebrand en hier hebben ze een modern en nieuw exemplaar voor in de plaats gezet. Een beetje jammer vinden wij en we besluiten hier dan ook niet lang te blijven. Er is maar 1 weg van en naar Mount Cook en deze is terug ook erg mooi om te rijden. Zo eindigen we dag 3 en rijden we door naar Omarama voor de nacht. Hier valt niet zo heel veel te beleven en zo rijden in het begin van dag 4 door naar Oamaru. Als we onderweg langs Lake Waitiki rijden bereiken we zonder probelemen het 1000km punt. Tussendoor stoppen we nog even bij The Elephant Rocks. Dit zijn enorme stenen die de vorm hebben van olifanten . Deze stenen en zijn omgeving zijn ook decor in de film The Chronicles of Narnia. Als we 2,5 uur later aankomen in Oamaru parkeren we de camper om het stadje te verkennen. Wat mij opvalt bij het uitstappen is dat het klepje van de stroomkabel open staat. Bij een nadere check komen ik erachter dat de gehele kabel inclusief stekker is verdwenen....

Eerst denken we aan crimininelen die onze stekker incusief kabel zou hebben gejat maar als we verder terugdenken ben ik (Marc) vergeten om hem te unpluggen in Omarama 2,5 uur geleden...

Aangezien we 1 maand met een tent hebben gereisd en we nooit stroom hebben is dit mij gewoon ontschoten. De pech is nu dat we een garage moeten zoeken die ons een nieuwe kabel met stekker kan geven en inbouwen. We gaan bij 3 verschillende bedrijven langs omdat de een ons steeds doorstuurt naar de ander. Heeft vooral te maken met het feit dat ze het of niet kunen en niet de licence hebben om het te doen. Aangezien een camper valt onder een huis met 240V in plaats van een auto. uiteindelijk kan het allemaal gemaakt worden en omdat ze het erg vervelend voor ons vinden doen ze het ook nog eens voor een erg goede prijs. Helaas kost dit ons wel een hele dag van de reis en moeten we die nacht in Oamaru blijven. Wat wel erg leuk is aan deze plaats is dat ze hier een pinguin kolonie hebben (yellow eyed) dit zijn de kleinste pinguins ter wereld en worden maximaal 30 cm groot. Iedere avond als het donker wordt komen ze aan land en gaan ze terug naar hun nest. Voor 20 dollar pp zit je hier bovenop. Erg grappig om te zien en dit hadden we zeker gemist als we geen pech hadden gehad die dag.

De volgende dag rijden we door naar Dunedin, een wat grotere plaats in Niew-Zeeland. Onderweg Stoppen we nog bij de Mornaki Boulders. Dit zijn grote stenen die rond zijn geslepen door de zee Dit is een van vele mooie natuurverschijnselen in Nieuw-Zeeland. Aangekomen in Dunedin blijkt deze stad niet zo heel bijzonder te zijn. Aangezien je hier maar 1 uur max kan parkeren op een plek hebben we net genoeg tijd om te lunchen en dus gaan we maar de camping zoeken voor de nacht.

Op dag 6 staat de rit door The Catlins forest park op het programma. We zijn nu al in zuideljke gedeelte van Nieuw-Zeekand aangekomen en het wordt alleen maar mooier. We besluiten de Scenic route te nemen en met deze route rij je door het natuurpark langs de kust. Zo kom je langs Curiobay waar ze een prachtig rotsstrand hebben en Annette bijna werd weggespoelt door een enorme golf die ineens op de rosten kletterde. Verder kom je langs een camping aan de Niagra waar grote zeeleeuwen vrij rondlopen en ik er bijna over een struikelde. We besuiten hier niet te slapen omdat het wel erg basic is en dus rijden we door naar Ivercargill. De volgende dag staat de rit naar Te Anau op het programma. Te Anau ligt aan het begin van de weg naar de Milford Sound, een fjorden gebied. Ook is hier een Glowworm cave die we bezoeken. Erg mooi om te zien als je met een klein bootje de grot in gaat en all lichten uit gaan. De grot is dan net een sterrenhemel met duizenden lichtgevende puntjes.

De dag erop boeken we een boottocht door de Milford Sound. Voordat je bij Milford bent moet je over een weg van ruim 60 kilometer en je moet rekenen dat je hier minimaal 2,5 uur over doet. Het voordeel van deze weg is dat het een grote sightseeing is. Je komt langs allerlei super mooie meren (o.a mirrorlake) en prachtige bergpassen. Omdat wij erg vroeg vertrekken hebben we hele weg voor ons zelf. Onze tip is ook: ga vroeg dan ben je ook de bussen met Aziaten voor, want deze worden echt letterlijk met busladingen aangesleept. Bij aankomst hebben we een 2,5 uur durende boottocht door het Fjorden gebied van Milford Sound. Dit is werkelijk prachtig. Daarna rijden we weer terug en besluiten we onderweg nog even een gletsjer te beklimmen. Toch nog een beetje sneeuw aangeraakt deze winter. Onderweg bereiken we ook ons 3000 kilometer punt. We slapen wederom in Te Anau en de volgden dag rijden we door naar Queenstown wat niet zo'n lange rit is en dus hebben we aardig wat tijd om in Queenstown door te brengen. We eten bij The Cow(erg leuk restaurantje) en slenteren wat rond. We slapen die nacht in Arrowtown net iets boven Queenstown. Dan rijden we door naar Wanaka wat direct aan een groot meer ligt. De natuur is weer super mooi en zeker geen straf om hier doorheen te rijden. Onze volgende trip is wat langer en deze zet koers naar Franz Josef met de bijbehorende Franz Josef Gletsjer. Voordat je deze bereikt heb je ook nog Fox Gletsjer maar hier beluiten we alleen even te stoppen. Dit heeft er ook mede mee te maken dat het onderweg is gaan regenen en niet zo'n beetje ook. We zoeken snel een plek voor de nacht en de volgde dag wilen we graag de Franz Josef Gletsjer van dichterbij bekijken. Helaas regent het nog steeds maar nu we er toch zijn wagen we ons aan een een 1,5 uur durende natte wandeling naar het einde/begin van de gletsjer. Deze is echt immens groot en er komt heel veel smeltwater vandaan. Na de foto's te hebben gemaakt en kletsnat te zijn geregend drogen we op in een koffie bar in het stadje. Daarna zetten we koers naar Greymouth en zijn we inmiddels bij dag 13 aangekomen. Onderweg naar Greymouth besluiten onze ruitenwissers er mee op te houden. En het regent echt heel hard. Geluk bij een ongeluk is dat er een garage 400 meter verder op zit en deze hebben gelukkig tijd om het te maken. 2 uur later en maar gelukkig weer werkende ruitwissers kunnen we verder. We slapen in Greymount en rijden de volgende dag door naar Motueka. Onderweg komen we langs de beroemde Pancake rocks. Een prachtig natuurverschijnsel waardoor het lijkt dat alle rotsen op een enorme stapel pannenkoeken lijkt. Vlak voor Westport ligt Cape Foulwind. Deze cape heeft een enorme zee-honden kolonie en er zijn pas gelden een hele berg geboren. Erg leuk en zeker de moeite waard om een een stukje voor om te rijden. Onderweg bereiken we bij Murchison het 3000 kiliometer punt en mogen we toch wel zeggen dat ondanks een paar kleine dingen de camper het prima houdt. We brengen de nacht door in Motueka en en de volgende dag gaan we via Nelson naar richting Picton. Dit is de plaats waar je de Ferry neemt naar Wellington op het noorder-eiland. Volgens de Lonley Planet is dit een bruisende stad maar wij merken daar eigenlijk niet zo veel van. Het enige dat nog een beetje levendig is is uiteraard de Irish Pub en daar drinken we dan ook een pint. Als we een kaartje voor de Ferry kopen komen we erachter dat een binnenlandse vucht goedkoper is dan 3 uur op de boot zitten. Feit is alleen wel dat je een camper vrij lastig kan inchecken ook niet als handbagage. Al lijkt het er soms wel op dat mensen naast hun gewone koffer ook nog een camper van een koffer als handbagage in het vliegtuig meenemen, maar dat is weer een ander verhaal!!! De Ferry tocht naar het noorder-eiland kan heel mooi zijn als het weer goed is, en dat was het bij ons niet. Het was heel slecht! En dat was op de boot nog beter te merken, en ik kon dat weer aan Annette merken. Die had het op zijn zachts gezegd niet naar haar zin en voor haar mocht het na 10 minuten al aan de overkant zijn. Het duurde helaas alleen 3 uur!!

Dan zijn we in Wellington op het noorder-eiland. We hebben besloten om de eerste nacht in Wellington in een hotel te slapen omdat er in Wellington geen campings zijn en we ook niet meer een lang stuk willen rijden. We boeken een hotel midden in de stad en dat is uiteraard weer heel lastig te vinden en zeker met een camper. Als blijkt dat ook de kaart niet klopt krijgt zelfs TomTom Annette het een beetje warm. Als we plots na een aantal rondjes te hebben gereden het logo van het hotel herkennen zijn we gered. We willen in eerste instantie 2 nachten blijven in Wellington maar het blijkt nou ook weer niet zo'n indrukwekkende stad te zijn en hebben aan 1 dag wel genoeg. We brengen een bezoek aan het Te Papa Tongarewa natuur museum. Dit is is heeel erg groot en zeker de moeite waard om te bezoeken als je in de buurt bent. Dan rijden we door naar Wanganui voor dag 17 alweer en daarna is ons volgende doel het Tongarriro National Park in de buurt van Lake Taupo (het grootste meer van Nieuw-Zealand.) In dit park ligt de beroemde Tongariro vulkaan die ook wel bekend is van de Lord of The Rings trilogie. Wij hebben die films niet gezien maar als je de films hebt gezien weet je waar het over gaat. Je kunt door dit gebied een hike (wandeling, maar dat klinkt niet zo stoer) doen van 19,4 kilometer dat bijna voor de helft berg op is. Deze tocht duurt zeker 7 uur en mag niet worden onderschat. We hebben gehoord dat dit echt een super mooie hike is om te doen maar alleen mogelijk is als het mooi weer is. Anders is het ten eerste erg gevaarlijk en ten tweede zie je niks. En uiteraard hebben we juist nu flinke regen. Omdat deze echt op ons lijstje staat om te doen besluiten we het weer af te wachten. Tijdens deze regen blijkt ook ons achterraam lek te zijn en zo moeten we zo snel mogelijk weer op zoek naar een garage die dit kan fixen. 3 dagen later klaart het op en zijn we klaar voor de tocht. Tussendoor nog even nieuwe hike schoenen gekocht, wat helaas net als het kopen van hardloopschoen en een backpack is, als het lekker zit is het lelijk!! Dan worden we om half 5 in de ochtend opgehaald en 1,5 uur later weer uit de bus gezet en gaat de tocht beginnen. Ik hoop dat de foto's een beetje kunnen laten zien hoe mooi het was want deze tocht was echt helemaal super en deze kun je eigelijk alleen maar beleven door het te doen en is niet vast te leggen op foto's. Zwaar is het zeker maar iedere kilometer meer dan waard. Vooral de verchillende kleuren in het landschap, de groene zwavelmeren, de zwarte en rode lava rotsen het blauwe kratermeer. En ondanks het feit dat ik mijn schoenen voor het eerst aan had helemaal geen last van blaren. Kijk, das pas kwaliteit!!!!

Dit gebied van Nieuw-Zealand staat vooral bekend om zijn vulkanische activiteit en dat is ook goed te merken. Zo kun je ook een bezoek brengen aan de Moon Craters. Hier loop je langs allerlei kraters die ruiken naar zwavel of dampen van het kokende water. En het lijkt inderdaad op een maanlandschap. Als we meer naar boven richting Rotorua rijden komen we langs de Geiser van Lady Knox. Ook dit is weer een gebied met veel aardse activiteit alleen hebben ze hier een geiser die elke dag om 10:15uur kokend water ongeveer 20 meter de lucht inspuit. Ze helpen de geiser wel een handje door er zeep in te doen maar volgens de man is het nog steeds een natuurlijk proces wat ze al 20 jaar zo doen....... (Tja)

Na al deze aardse activiteit gaan we nu door richting Auckland. Dat bekend een flink stuk rijden en zo bereiken we hier in de buurt van Cambridge (dit ligt vlak voor Hamilton) ons 4000 kilometer punt. Aangezien we niet meer zo heel veel tijd hebben willen we graag wat meters maken en hopen we tot ongeveer Matakohe te komen. Dit ligt al aardig noordelijk en zo kunnen we misschien nog net Cape Reinga aantikken (het noordelijkste puntje van Nieuw-Zealand). Waar we niet op gerekend hadden was enorme regen en een Bank Holiday weekend van de mensen in Auckland dat precies begint als wij er doorheen moeten. Aangezien de wegen in Auckland niet gemaakt zijn voor de combinatie van deze factoren staan we voor,in, en na Auckland in de file. Dit betekend ook dat we Matakohe niet meer gaan halen en we uiteindelijk stranden in Orewa Beach, net iest boven Auckland. Als we de volgende dag door willen staat ons nog een vervelende verrassing te wachten: het hele noorden is overstroomt en alle wegen zijn afgezet of gesloten. Wij kunnen dus geen kant op en zijn gedongen om in Orewa te blijven. Wij hebben last van een Deja-Vu en proberen de tijd te doden door in de buurt van Orewa rond te rijden. Als de volgden dag de meest wegen weer begaanbaar zijn en we eindelijk meer noordelijk kunnen rijden zien we hoe erg de overstromingen hier zijn geweest. Hele gebieden staan nog onder water en zelf huizen. Ook waar het water niet meer zo hoog staat kun je goed zien hoe hoog het was door de smerigheid die het water heeft achter gelaten. Dit was weer een incident die voor de mensen hier al heel lang niet is voorgekomen. We beginnen langzaam ook een beetje te denken dat het aan ons ligt.....

Wel maken we nog het rondje in het noorden alleen halen we het niet meer om helemaal naar Cape Reinga te gaan. We komen nog wel langs een park dat volstaat met de Kauri bomen. Dit zijn naar mijn idee de grootste en dikste bomen ter wereld, en zelfs de bomen op Frazer Island zijn er sate prikkers bij! Daarna begint dag 25 en keren we langzaam terug naar Auckland waar we de camper na in totaal 5072 kilometer trouwe dienst weer in moeten leveren. Gelukkig kunnen we dit vrij makkelijk vinden en na het inleveren van de camper (ons huis van de afgelopen maand) zijn we weer dakloos. We realiseren ons dat ook aan de reis door Nieuw-Zealand een einde is gekomen. Maar wat was het fantastisch!! Zeker op het zuidereiland hebben we een mooie tijd gehad en omdat we nu alles vrij snel moesten doen denken we eraan om zeker nog een keer terug te keren. Nu hebben we nog 1 land voor de boeg en dat is Fiji.

Het land van alle dagen zon en tropische eilanden. Ook hier kijken we naar uit omdat dit de laatse 8 dagen van deze reis zijn en dit gaan we op relaxmodus doorbrengen voordat in Nederland alles weer gaat beginnen. Hier zal ook ons laatste reisverslag vandaan komen.

Wederom weerveel leesplezier toegewenst en Bula vanuit Fiji

Marc en Annette

Sydney (en dus bijna het einde van onze "roadtrip through Australia")

Sydney (en dus bijna het einde van ‘the road trip through Australia')

Nadat we de auto veilig hebben weggebracht in de hectische stad Sydney kunnen we gaan inchecken bij het hotel dat voor de komende 12 dagen ons thuis zal zijn. Van kerst tot na nieuwjaar zullen we hier vaste gast zijn. Het is het Altamont hotel en dat is een klein boutique hotelletje dat wordt gerund door Alan, een enthousiaste man en zijn 2 honden. Het hotel is gelegen in de bruisende wijk Dalinghurst aan de Darlinghurst road, dat bekend staat om zijn uitgaans en eet mogelijkheden en ze hebben hier nog een iets wat lijkt op een rosse buurt, wat erg grappig is om te zien. Het publiek is er divers maar het gevoel is altijd veilig. Nadat we onze spullen hebben gedropt gaan we de stad in. Wat ons direct opvalt is dat het wel iets wegheeft van Rotterdam. Een lekkere grote stad met zowel nieuwe als oude architectuur met als midddelpunt de Sydney Tower. Er zit een super lekker koffiezaakje op rolafstand (nee, geen Starbucks!!) en ook de kapper waar ik toch maar weer eens langs moet zit vlakbij. Wij zijn een dag voor kerstavond in Sydney aangekomen en daardoor is het heel druk met mensen die nog op het laatste moment een kado moeten scoren. Wij hebben besloten daar dit jaar maar niet aan te doen maar het is wel erg leuk om te kijken naar de koopstress die de mensen hebben. Wat ook raar is dat wij het gevoel helemaal niet hebben. Dit komt doordat het met een stralende zon bijna 30 graden is en dat past gewoon niet bij ons kerst gevoel. Overal in de stad zie je grote kerstbomen staan en hangen er versieringen maar het is gewoon niet hetzelde als thuis. Wij maken van de gelegenheid gebruik om wat sightseeings te doen en dus gaan we naar de Harbour Bridge. Eigenlijk bij ons alleen maar bekend van het vuurwerk dat met oud en nieuw vanaf hier wordt afgestoken. Hij is inmiddels ook bekend bij alle Oprah Winfrey fans omdat zij er met haar reis door Australie een Bridge Climb overheen heeft gemaakt. Wij houden het bij een normale wandeling en vanaf de brug kun je heel mooi de andere bekende toeristenatractie, het Sydney Opera house zien. (dat er van ver af veel mooier uitziet dan van heel dicht bij) Vlak onder de brug begint de wijk The Rocks wat een van de oudere wijken van Sydney is. Hier zijn veel oude kroegen waarvan het Nelson Brewery House de bekendste is en dit is tevens het oudste hotel van Sydney. Hier brouwen ze hun eigen bier en ik kan je zeggen, dat is lekker!!

Vlak onder de brug zijn ook veel restaurantjes waar je prima kan eten en waar het uitzicht naar het water en brug super is. Helaas weten ze dat en is het eten goed maar de bediening laat nogal wat te wensen over.

Als we die avond naar huis lopen komen we langs de grote kerk van Sydney waar ze een lichtshow op aan het projecteren zijn precies in de vorm van de voorkant van de kerk. Het ziet er erg spectaculair uit. Dit lijkt ons ook wel wat voor de kerk in Rhoon volgend jaar kerst.

De volgende dag zoeken we een ontbijtstekje en komen per toeval uit bij een zaakje dat Goods heet. Een erg leuk zaakje waar ze erg goede koffie en wheatgrass shakes (Annette haar vrienden weten wat ze bedoeld) en gerechten serveren en ook is de ambiance er goed. Alsof je in een huiskamer zit. Langs de muren hebben ze allemaal boekenkasten vol met 2^e hands boeken die je kunt kopen. Hier komen we in de loop van ons verblijf dan ook nog regelmatig terug.

Een ander ding dat niet heel boeiend is maar wel een ‘must do' is een bezoek aan de Darling Harbour. Een gebied aan de haven dat geheel is gemaakt voor de toeristen. Een stukje openbaar pertpark zonder echte atracties. Er rijd een treintje en er zijn vele restaurantjes. Ook gaat de monorail hier naartoe. Uiteraard zit hier de Starbucks en de Mc Donalds en is dit het enige gebied dat met kerst open is.

Wij vieren kerst zoals dat hier in Sydney normaal is, in de Botanic Garden. Je gaat daar overdag heen met een mand vol eten en een drankje en je geniet van de zon. Is weer eens wat anders dan thuis maar wel heel relax. De dag na kerst is het hier geen 2^e kerstdag maar Boxing Day. Dat wil zeggen dat alles in de stad in de uitverkoop is. En dat weet dus ook ierdereen. Ik heb nog nooit zoveel mensen gezien op zoek naar een koopje. Het is eigenlijk de 3 dwaze dagen in 1 dag en in het multikwadraat. Overal extreem lange rijden met vooral aziaten op zoek naar een Gucci, Prada of Chanel koopje, wat nooit een koopje wordt. Erg grappig om te zien.

De volgende dag zijn Wouter en Lies in Sydney aangekomen en de 2 dagen daarna plannen we samen wat uitjes. Zo is ook het Sydney Olympisch park aan de beurt. We nemen die dag de ferry en gaan opweg. Het leuke aan deze dingen is altijd dat het lijkt alsof het in Sydney is maar eigenlijk ligt het er kilometers ver buiten. Zeker als je met de Ferry gaat. Dan wordt je er nl zeker 5 kilometer vanaf gedropt en moet je de rest lopen. Onze tip: ga gewoon met de trein, veel sneller. Als wij het dorp eenmaal bereiken valt het ons enigszins tegen. Je kunt nergens echt in het ziet er een beetje verwaarloost uit allemaal. Het lijkt wel of ze er na de Olympische spelen niks meer aan gedaan hebben. Wat nog wel aardig is, is dat ze van de vroegere Olympische vlam een fontein hebben gemaakt en daaronder hebben ze alle medaille winnaars in kleine vergulde tegeltjes ingemetselt. Erg leuk om veel Nederlandse winnaars voorbij te zien komen. Een ander hoogte punt was de Mc Donalds want we hadden na het vele lopen enorme honger gekregen. En eigenlijk was dat het wel.

Wat ook nog op het lijstje stond was een bezoek aan Bondi Beach. O.a bekend van de televisie serie; Bondi Rescue. Het is het stadsstrand van Sydney en is een stukje van niks maar Scheveningen is er op een zomerdag qua drukte niks bij. Dit vinken we ook weer af van het lijstje en zo is het lijstje weer iets korte geworden.

De dag daarop krijgen we een SMSje van Sven en Daisy. Het stel dat we onze 1^ste dag als kampeerders hebben ontmoet in Port Douglas in het noorden van Australie. Zij zijn ook in Sydney aangekomen en we spreken af om met hen een hapje te gaan eten. Een dag later melden ook Dimi en Floor zich via de SMS en zo hebben we al onze Nederlandse vrienden weer gezien. We spreken gelijk met iedereen af voor oud en nieuw. We besluiten te doen wat iedereen hier doet met oud en nieuw, we gaan naar het park bij Mquaries point. Wouter en Lies nemen Mark en Kira mee die zij ook al eerder hebben ontmoet en nu in Sydney weer zijn tegen gekomen en zo zijn we een met een groepje van 10. Vanuit Mquaries point heb je het beste uitzicht op het vuurwerk dat vanaf het water en de brug wordt afgestoken. Punt is wel dat je al vroeg in de rij moet gaan staan omdat anders de kans groot is dat je er niet meer inkomt. Wanneer de 22.000 bezoekers zijn bereikt gaan de hekken dicht en ben je te laat. En zo staan wij de volgende dag om 9 uur in 's morgens in de rij. En zelfs dan zijn we zeker niet de eerste. Om 10 uur gaan de hekken open en als we eenmaal aan de beurt zijn gaan we door een zware controle. Alle aangebroken flessen worden in beslag genomen omdat er eventueel acohol in kan zitten en dat mag je niet meenemen naar binnen. Dit kun je overigens wel kopen binnen de hekken tegen niet eens zulke gekke tarieven. Ook aan eten is er geen gebrek dus dat is allemaal wel goed geregeld. Als we na 4 uur wachten om 13:00 uur binnen zijn zoeken we een plaatsje in de zon en we zitten gezellig. Al snel loopt het hele park vol en kun je letterlijk over de mensen lopen maar de sfeer is er geen moment vervelend. Dit zou op deze manier in Nederland nooit goed gaan. En dan is het lange wachten begonnen. Om de tijd te doden vraagt iemand via een rookbericht in de lucht, geschreven met een klein vliegtuigje iemand anders ten huwelijk. Helaas hebben we geen idee of diegene ja heeft gezegt. En is er om 9 uur het kindervuurwerk als voorproefje op het echte werk. Dan is het aftellen begonnen en is bij ons het nieuwe jaar 10 uur eerder begonnen dan in Nederland. Het vuurwerk is prachtig en zeker een ervaring om een keer mee te maken. Wij vonden het het lange wachten meer dan waard. We besluiten met Sven en Dees ook het Nederlands nieuwjaar te vieren de volgende dag en zo trekken we om 10 uur 's morgens Nederlandse tijd een flesje Champagne open. En nu we toch bezig zijn nemen we ook nog even het Ierse nieuwjaar om 11 uur 's morgen s in de Irish pub mee die bij ons om de hoek zit. Tja, als er iets te vieren valt zijn we erbij.

De dag erna nemen we afscheid van Sven en Dees die weer terug aan het werk moeten in Nederland. Wij hebben dan nog lekker ruim een maand in het vooruitzicht. Snel komt het moment dichterbij dat ook wij afscheid moeten nemen van Sydney en Australie. Zeker Sydney zullen we gaan missen omdat we ons er erg thuisvoelen in de stad en in het hotel waar we veblijven. Het is dé stad bij uitstek om lekker kan slenteren en te shoppen en waar je je als Rotterdammer zeker in thuisvoelt. Verder hebben we hier hebben enorm genoten van het land, de manier van reizen en de indrukken. We hebben weer veel mensen ontmoet en we zullen met veel plezier terugdenken aan onze tijd in Australie. Wel hebben we weer een mooie reis in het vooruitzicht; een maand met de camper door het zuid en noord eiland van Nieuw-Zeeland. Hier kijken we erg naaruit omdat dit volgens velen een van de mooist landen van de wereld is om doorheen te reizen. We zullen dit zelf ondervinden. Meer hierover in de volgende update. Wederom weer veel leesplezier toegewenst en tot snel!!

Groet en een kus,

Marc en Annette.

Australie deel 2 (Still no worries, mate!)

Australie deel 2 (Still no worries, mate!)

Welkom terug om deel 2 van onze reis door Australie te lezen. Zoals jullie nog van het vorige verhaal weten hadden we geen andere keuze dan om in Childers te blijven. Een klein plaatsje net land inwaards Bunderberg. Even voor de duidelijheid Childers ligt in Queensland. Omdat er nogal veel enorme kangoeroes rondlopen op deze camping leek het Annette een beter idee om in de auto te slapen daarnaast is het een super slachte camping waar het zo ie zo beter is om niets aan te raken (lees oa de toilethokken) Als we eenmaal liggen begint het zachtjes te regenen. Het zachtjes regenen maakt later die nacht plaats voor regenen en de regen maakt op zijn beurt plaats voor hard plenzen (type douche zonder waterbesparende stand). We slapen die avond redelijk en hebben dan ook niet echt in de gaten wat er die nacht allemaal is gebeurd. Daar kwamen we die ochtend echter vrij snel achter. Annette tikt me aan en vraagt vol verbazing ‘dat is toch onze jerrycan die daar een eindje verderop wegdrijft?!' Dat klopte inderdaad. Die nacht had het zo hard geregend dat de plek waar wij stonden helemaal onder water was komen te staan. Ik kwam er al gauw achter hoe diep het was toen ik uit wilde stappen en bijna tot haverwege mijn onderbenen in het water stond. Helaas was het nog niet opgehouden met regenen . Het enige waar we op dat moment heel blij om zijn is dat we niet hadden besloten om die nacht in de tent te gaan slapen anders had ik niet willen weten hoe dat geeindigd zou zijn. We pakken alles zo snel mogelijk in en rijden weg. Gelukkig hebben we een sterke motor en genoeg PK's om de auto redelijk probleemloos uit de nieuw gevormde vijver te krijgen.

Hoe erg het echt is komen we achter als we terug rijden naar het centrum van Childers. De wegen lijken kleine rivieren te worden en in het centrum lijken zelfs de inwoners een beetje in paniek. Zij hebben het zo slecht eigenlijk nog nooit gezien. Dat beloofd niet veel goeds. We vragen of de wegen nog wel begaanbaar zijn omdat in wij eigenlijk wel door willen en niet in Childers willen blijven. De hoofdwegen blijken nog open alleen wisten ze niet voor hoe lang en de kleinere wegen moesten we proberen te vermijden omdat deze veel meer floodways hebben (kleine dalen in de weg zodat overtollig water weg kan stromen indien nodig) dan de hoofdwegen. We kunnen geen hand voor ogen zien in de auto en omdat er geen standje Australische regen op de ruitenwisser zit. We besluiten we Wouter en Lies te bellen om te vragen hoe het bij hun is. Zij bleken nog in Bunderberg te zitten en daar was het ook niet al te best. Het leek ons een goed plan om met elkaar af te spreken en om dan samen door te reizen. Als er dan iets gebeurd ben je in ieder geval niet alleen. Onderweg naar Bunderberg komen we langs ons eerste opstakel. Een weg is onder gelopen en we lijken niet meer verder te kunnen. Ik zie veel mensen keren en ik wacht het af. Na dat ik een aantal auto's heb gezien die wel overtsteken en die op mijn auto lijken, lijkt ook voor mij de kust veilig. Ik kijk het kunstje af van mijn voorganger en ga ervoor. Het is dieper dan ik dacht maar toch bereiken we zonder problemen de overkant. Hindernis 1 overleefd!! In Bunderberg ontmoeten we elkaar in de Maccie Die (Mc Donalds in het Nederlands) en we besluiten om toch maar zoveel mogelijk meters te maken en gewoon te gaan rijden. We kijken dan wel waar de auto strand (als hij strand).

Op de weg terug komen we wederom langs de overstroming en ook nu gaat de overgang zonder al te veel problemen. Dit komt mede omdat Wouter in zijn enorme camper voorop rijd en het spoor voor ons maakt!! Wouter heeft weer veel aan zijn voorganger, een man in een splinternieuwe Mercedes. Deze man is nogal zuinig op zijn auto dus zolang hij door de floods heen kan rijden kunnen wij dat ook!! Hoe verder we rijden hoe extremer de overstromingen. Je ziet links en rechts complete speeltuinen en veldjes die volledig onder zijn gelopen. En ook worden de wegen er niet beter op. De overstromingen op de weg worden langer en dieper en ook de stroming wordt steeds sterker. Wij gaan ervan uit dat indien de wegen nog niet zijn afgesloten het nog veilig genoeg is om er door heen te rijden. Er volgt een hele reeks overstromingen waar we doorheen rijden. Dan is er nog 1 weg die we moeten nemen naar Hervey Bay. We horen dat deze weg is afgesloten maar besloten het erop te wagen. Deze weg blijkt de beste weg te zijn die we die dag hebben gereden. Geen overstromingen zodat we veilig in Hervey Bay aankomen. Later hoorden we dat het echt heel gevaarlijk was om door floods als die wij hebben meegemaakt heen te rijden. De stroming kan makkelijk je auto pakken en meenemen. Ook hoorden we dat er zeker 4 mensen die dag om het leven waren gekomen door deze manier. Dan schrik je toch wel even.....

Als we in Hervey Bay aankomen besluiten we om op de camping waar we staan niet te tent op te zetten maar om voor een paar dagen een luxe villa te huren (a la Center Parcs dus niet echt een villa maar wel groot schoon en eigen douche) dit hebben we wel verdiend na al die stress van die dag.

De dag erna is het gelukkig al aardig opgeklaard en kunnen we een beetje sightseeing door het stadje doen. We eten wat met zijn vieren en bezoeken een strandje. Omdat het weer nu weer goed is besluiten Wouter Lies en ik om een dag trip naar Fraser Island te maken. Annette wil graag een dagje bijkomen en gaat niet mee. Fraser is een ‘must see' als je in Australie bent, tenminste dat wordt gezegd!! Er zijn vele opties om Fraser Island te bezoeken maar wij besluiten om een georganiseerde dag tour te maken. We worden de 's morgens vroeg opgehaald door de bus die ons op zijn beurt naar de ferry brengt. Die brengt ons in een klein half uurtje naar de overkant en daar begint de tour. Je gaat in een speciale bus die heel hoog op zijn wielen staat. We komen er als snel achter waarom dit is. Er is namelijk geen weg, alleen een zand pad. Hier knal je met de bus overheen alsof het niks is. Eerst ga je langs een oud scheepswrak die ooit voor de kust van Fraser is gezonken. Hier krijgen we de mogelijkheid om foto's te nemen en dan snel door naar Eli creek. Een stroompje dat heel helder water bevat en begint in de bergen en uitkomt in zee en dat doe hij al eeuwen. Daarna doen we een bushwalk en zien we enorme bomen die er al honderden jaren staan en die een omtrek hebben van 6 á 7 meter! En als klap op de vuurpijl gaan we naar Lake Mckenzie. En dat was echt het mooiste wat ik tot dan toe op reis aan natuur heb gezien. Het water is zo helder dat het wel glas lijkt en het zand is misschien nog wel witter dan het zand op de Whitsunday eilanden. Ook dit zand is van puur sicilium en je wordt er bijna sneeuwblind van als je erin kijkt(hier had ik die sneeuw pop gemaakt). Het water is zoet en dat komt omdat het alleen maar regenwater bevat. Door de PH waarde van het water leven er bijna geen dieren en planten en daarom is het zo schoon en helder. WAUW!! Na hier enige tijd te hebben rondgezwommen is het tijd om terug naar het vaste land te gaan. De ferry brengt ons terug en de volgende dag is het tijd om door te reizen naar het plaatsje Noosa.

Noosa is een klein plaatsje dat verdeeld is in Noosa Heads en Noosa Ville. In Noosa Heads is een mooi natuurpark die als het goed is koala's herbergt. Als we in het natuurpark een rondje maken zien we veel maar geen koala's . We vragen het nog maar eens aan de meneer van de i (van informatie) en die kon ons haarfijn uitleggen waar er een te spotten viel. Direct na de parkeerplaas aan de linkerkant in de eerste boom. En hij had gelijk. Echt heel spannend is het nou ook weer niet want het enige dat een koala doet de hele dag is slapen en stoned zijn van alle ecalyptus bladeren die hij heeft gegeten. Hier gebruikt hij zoveel energie voor dat hij maar weinig energie over heeft voor zijn hersenen. Daarom kijkt de koala altijd zo glazig en afwezig!! De koala's vinken we af van het lijstje en we gaan die dag nog door naar Surfers Paradise.

Hier kan ik eigenlijk vrij kort over zijn: Surfers Paradise is geen paradijs!! Ik weet niet wie deze naam heeft verzonnen en al helemaal niet waar het vandaan komt, maar een paradijs is het zeker niet!

Het is een stad dat aan de kust ligt en dat is het. Klaar uit!! Zo, kunnen we snel door met de volgende stop: Byron Bay.

Byron Bay is wel echt de moeite waard. Het is een levendige stad met veel jongeren. Het is een surfers stadje met vele restaurantjes en winkeltjes. Ook heeft Byron een vuurtoren (tje) en is zeker de moeite waard om even langs te gaan. Parkeer wel beneden anders kost het je 7 dollar en mag je maar een uur blijven staan. Hier vandaan heb je prachtig uitzicht over het strand en er is ook nog een walk vanaf de vuurtoren naar het rotsstrand benenden. Vanuit Byron Bay kun je vrij makkelijk naar Nimbin. We hebben van mensen gehoord dat Nimbin echt helemaal te gek is en dat willen we met eigen ogen nog wel even zien. Hier schijnt de hippie tijd te hebben stilgestaan en het stadje leeft dus nog in de jaren 70. Als wij hier aankomen voldoet het niet geheel aan de verwachtinge. We parkeren de auto en lopen wat rond. Als na 2 minuten iemand op afkomt en stiekem vraagt ‘you wanna buy weed?' antwoorden wij dat we uit Nederland komen en we slaan het aanbod af. Wel geeft dit de sfeer aan die hier heerst. Als je erop gaat letten is 80% van de mensen hier junk of ziet eruit als een. Annette denkt alleen maar aan de auto en is bang dat hij leeg is als we terug komen en zo blijven we hier niet zo lang hangen. Tip van ons, Sla lekker oven en blijf in Byron Bay hangen, hadden wij ook moeten doen. We reizen door naar Bellingen. Een wat ‘groter' plaatsje wat eindelijk wel aan de verwachtigen voldoet. Er zijn leuke winkels en je kan er prima eten. Ik koop een shirt en als je wil kan je er zelfs kleren van Scotch en Soda krijgen! (een Nederlands merk) Helaas hebben ze hier geen camping en als die er als was kon de vrouw van de i ons die in ieder geval niet wijzen. Op alle vragen die ze kreeg antwoorde ze resoluut; 'Well, I'm not sure, it could be, but i'm not sure!' en dat werkt dan in de i, hadden we helemaal niks aan. Dus we jumpte weer de auto in en reden terug naar het eerst de beste plaatsje dat we tegen kwamen op de weg terug, Sawtell! Stelde helemaal niks voor maar was geweldig!! Er was een camping en het had 2 straaten. De linkerstraat was voor het avondeten en daar zaten alle restaurants en de rechterstraat was voor het ontbijt en lunch en daar zaten alle koffiezaakjes etc. s'Avonds was links open en s'morgens rechts. Overzichtelijk en erg lekker! We dineren bij een italiaan die eigenlijk helemaal vol zit maar kan nog wel een plaatsje maken voor 2 verdwaalde zielen uit Nederland, (hoe komen jullie dan juist hier terecht??) en de volgende morgen ontbijten we aan de overkant die ook helemaal stampvol zit met eieren en toast, scone met aarbeien en volgens het bord aan de gevel met de beste espresso van heel Australie!!!! Das nog eens een goed start van de dag! Daarna gaan we weer verder!

Als we aan het eind van die dag stoppen onze tent aan het opzetten zijn horen we ineens van achter 2 bekende stemmen. Het zijn die van Dimi en Floor en zij staan hoe toevallig ook op deze camping! Er is ook nog groot nieuws want Dimi heeft Floor ergens op een strand ten huwelijk gevraagd en er gaat dus getrouwd worden. We spreken nogmaals af om in Sydney contact op te nemen en de volgende dag gaan we door naar de Hunter Valley. Het wijngebied van Australie waar o.a de Lindemans wijn vandaan komt. We slaan ons kamp op vlak aan het begin van dit wijn gebied. Het leuke aan een wijngebied is dat je overal kunt stoppen, kunt proeven en niet hoeft te kopen. Het nadeel voor mij is dat ik moet rijden en dat de politie hier nog strenger is dan in Nederland wat betreft alles en zeker wat betreft met alcohol achter het stuur.Voor Annette is het een groot feest en dat begint als vroeg als we een Champagne willen hebben voor oud en nieuw dat er ook al weer aan zit te komen. Er wordt wat geproefd en een beetje interresant gedaan en een beetje meer geproefd. We kopen uiteindlijk 4 flesjes en gaan door. We gaan o.a langs bij het huis Tyrrell's, een 5^de generatie wijnboer die nog niet is overgenomen door een multinational. Deze geeft voor 5 dollar een kleine rondleiding en verteld wat over zijn wijn. Erg leuk, en aan het einde zit er uiteraard een proeverij aan vast! We bezoeken ook nog een bierbrouwer Blue Tongue genaamd. Deze is lokaal en in sommige cafe's verkrijgbaar van de tap. Hier kun je voor 12 dollar een proeverij doen en dan krijg je 6 soorten bier in kleine glaasjes. Je kunt dan aangeven welke je het lekkerst vind daar krijg je dan een groot glas van. Eigenlijk vind ik de Lager het lekkerst maar omdat ik nog moet rijden zeg ik dat de light echt helemaal super is... We stoppen uiteraard ook nog even bij Lindemans en proeven daar het een en ander. Hier kopen we een flesje sprankel wijn die alleen aan de ‘Cellar door' verkrijgbaar is. En zo maken we een einde aan deze wijntocht. Wel hadden we nog graag een helicopter vlucht gedaan maar door alle drukte waren we dit gewoonweg vergeten te doen, jammer maar helaas. Als we besluiten nog wat te eten onderweg is het donker als we daar weg rijden terug naar de camping. Omdat het zicht nogal slecht is besluit ik mijn grote licht aan te doen en op dat moment springt er een enorme kangoeroe voor de auto. Ik ga vol in de ankers en vlak voor ik hem raak springt hij weg. Dat scheelde helemaal niks en ik ben erg blij dat ik hem niet geraakt heb, maar ik snap nu wel hoe het komt dat er zoveel dode kangoeroes langs de weg liggen. Ze duiken op uit het niets en ze blijven te lang staan als je aan komt rijden.

De volgede dag willen we al onze spullen pakken en komen we tot de ondekking dat als onze spullen die we in de gezamelijke koelkast hadden gezet op brutale wijze zijn gestolen! Dat betekend, weg wijn(gelukkig niet de net gekochte), bier en ontbijt!! Beetje jammer als backpacker van backpackers gaan stelen zeker als het wijn of bier is. Vraag er dan gewoon een en dan kan het ook nog gewoon gezellig worden!

Na Hunter Valley hebben we nog 1 stop voordat we in Syney aan zullen komen we stoppen in Umina Beach en hier slaan we voor de laatste keer onze kamp op. De camping ligt direct aan het strand en de wind is hier redelijk aanwezig. Als we terug komen van de strandwandeling komen we tot de ontdekking dat de tent het na bijna een maand trouwe dienst heeft begeven. Een stok is precies in het midden gebroken en daarna rechtstreeks door het tentdoek heen gegaan. Een gebroken stok en een flike scheur in de tent zijn het resultaat. Dat dit nou net de laatste avond moest gebeuren! Waarschijnlijk wordt dit weer betalen omdat dit waarschijnlijk onze schuld is. We hopen er maar het beste van en slapen onze laatste nacht in de auto. de volgende dag pakken we alles in gaan we aan de laatste tocht met de auto beginnen, deze keer is Sydney de eindbestemming van die dag. Hier moeten we na meer van 4000 kilometer (4255,7 om precies te zijn) trouwe dienst onze Grijze Walvis inleveren. (door jullie lezers inmiddels omgedoopt in de lijkenwagen) De rit naar en in Sydney is nog wel even stressvol omdat ze hier met een heel raar tolprincipe werken. Je rijd door de tunnel, je moet opschrijven welke dat was en dan moet je achteraf via internet en je creditcard een Toll-pass aanvragen en betalen. Heel omlachtig en niet toerist vriendelijk! Ook in Sydney zelf is het goed zoeken maar na een paar keer vragen komen we aan bij het Altamont, ons hotel midden in Darlinghurst, aan de Darlinghurst road. Hier zullen we we met kerst en nieuwjaar blijven om dan 4 januari weer door te vliegen naar Nieuw-Zeeland.

Gelukkig is het inleverpunt van de auto toevallig om de hoek van het hotel en daar rijden we dus zo naar toe. Wat we niet wisten was dat dit geen inleverpunt meer is maar een kantoor vanwaar ze nu alleen de bookingen doen. Foutje van Kilroy! Het leek me ook al een beetje vreemd om midden in het centrum tussen alle winkels een autoverhuur te hebben maar toch rij ik in pure wanhoop midden in het centrum van Sydney de stoep bij Travellers Autobarn op. Annette stapt uit en gaat het toch maar even vragen. Uitkomst: ja ,we zitten helemaal verkeerd, maar nee, het is deze keer geen probleem om hem op de stoep te laten staan omdat een van hun zelf zo nog die kant op moet. Zo komen we er mooi vanaf en ook de tent is geen probleem, schijnt niet zo'n dure te zijn en dat kan nou eenmaal gebeuren.

We nemen afscheid van onze trouwe 4 wieler en gaan richting het centrum van Syndey. Maar eens kijken wat deze stad ons te bieden heeft. Meer hierover in de volgden update dat alleen over sydney zal gaan. Niet zo langs verhaal als de laatste 2 zodat we schoon aan Nieuw-Zeeland kunnen beginnen waar we inmiddels onderweg zijn.

Groetjes en een kus,

Marc en Annette

Australie deel 1 (No Worries, That’s Fine, Amazing Mate)

Ten eerste even een noot aan iedereen. We krijgen nogal wat klachten en opmerkingen over het feit dat we achterlopen op onze blog. Omdat wij alle opmerkingen en klachten serieus nemen willen we dit graag uit de wereld helpen. Daarom deze keer een extra lang verhaal over Australie J en ja , er wordt overhoort en ja, er vallen aan het eind van de reis prijzen te winnen voor diegene die de meeste vragen goed zal beantwoorden!!!! Voor nu heel veel lees plezier!!

We kijken op luchthaven Denpasar nog een keer achterom en stappen in het vliegtuig om Azie in ieder geval voor nu achter ons te laten. Een kleine traan kunnen we nog net onderdrukken met de gedachte dat Australie op ons wacht. Een nieuw land en werelddeel en dus veel nieuwe avonturen in het vooruitzicht.

We hebben een hele lange dag/nacht voor de boeg omdat je niet in een keer via Bali naar Cairns (ons begin punt) kunt vliegen, maar dat kan alleen via Darwin en deze aansluiting is niet helemaal ideaal.

Er is ons van te voren verteld dat als je naar Australie reist je enorm wordt gecontroleerd op wat je bij je hebt. Dit tot in het extreme. Je mag bijvoorbeeld geen zand, water, hout, eten, messen vuurwapens, planten, of wat dan ook zo maar meenemen naar Australie zonder dat je dat van te voren hebt aangegeven. Dit heeft te maken met het feit dat het een eiland is en dat ieder klein dingetje het totale ecosysteem kan verstoren. Is wel wat voor te zeggen maar het is vooral heel tijdrovend en irritant. Je tas gaat ongeveer 22 keer open en door een scanner voordat het vliegtuig nog maar kan zien. En als je bijna binnen bent wordt je nog een keer gecontroleerd op iets wat de vorige 21 keer misschien over het hoofd is gezien. Als we dan eindelijk in het vliegtuig zitten raak ik in gesprek met een Fransman links van mij. Hij verteld nog even vrolijk dan een vriendin van hem eigenlijk een vlucht eerder naar Darwin had maar vlak voor het opstijgen werd gecanceld omdat er een vermeende terrorist in het vliegtuig zat. Deze persoon werd nog even discreet maar bruut uit het vliegtuig gezet en daarmee werd ook gelijk die vlucht geannuleerd. Lekker verhaal als je zelf op het het punt staat van opstijgen!!!

Na een goede maar wat onrustige vlucht komen we aan op Darwin airport. Een heel klein vlieggveldje. Als we door de douane heen gaan en onze visa ophalen geeft de mevrouw van de douane een andere mevrouw een seintje . Of ik(Marc alleen!!) even vriendelijk doch dringent mee wilde lopen en wat vragen kon beantwoorden. Wat ik kom doen? (geen idee vraag even aan mijn vriendin ik rij alleen!!) hoe lang ik dan wel blijf en of ik een verblijfplaats heb voor die tijd, etc. Snap ook niet zo goed dat ze nou net mij weer uit zo'n rij pikken maar oke.. nadat naar alle tevredenheid van de vrouw en ook van mijzelf de vragen had beantwoord mocht ik doorlopen en bijna het land in. Voordat je het land in mag wordt nogmaals je tas helemaal gecontroleerd (zucht) En idd het gaat precies zo als op het televisie programma Bordercontrol. Ik herkende zelfs de vrouw die onze tas ondersteboven haalde.

Nadat we echt niks bij ons hadden wat het land niet in mocht konden we gezellig wachten op Darwin om weer in te checken voor onze volgende vlucht. En je raad het al... alles moest weer gecontroleerd worden, echt om gek van te worden. Na alle controles vliegen we uiteindelijk weg uit Darwin om op Cairns uiteraard weer gecontroleerd te worden. We pakken een taxi en laten ons naar het hotel brengen waar we voor 1 nacht verblijven voordat we met de auto en de tent aan onze reis beginnen.

Die avond maken we kennins met Cairns, een van de grotere steden aan de oost kust. We lopen de stad in en eidigen uiteraard in de Ierse pub om een pint te drinken, en komen er direct achter dat grotere steden in Australie voor Nederlandse begrippen uit de kluiten gewassen dorpen zijn. (Rhoon gaat in Australie ter vergelijking door voor een van de grootse steden)

De volgende dag is het tijd om onze auto op te halen bij Travellers Auto Barn. Dit ligt gelukkig vlak bij en is wandelend goed te doen. Bij aankomst verheugen we ons op de ontmoeting met onze auto die ons de komende maand langs de oost kust van noord naar zuid Australie zal moeten brengen. Een rit van ruim 4000 kilometer. Als we aankomen moeten we eerst een boek aan formulieren doorlezen en tekenen om er zeker van te zijn dat de verhuurmaatschappij nergens aansprakelijk voor is.

Al we alles hebben gelezen en getekend moeten we een borg van 2000 dollar betalen met onze creditcard die 7 dagen wordt ‘gefreezed' en dan na die 7 dagen weer wordt vrij gegeven. Voor de oplettende lezer; Annette haar creditcard was gestolen en omdat vanaf dat moment alles van mijn creditcard moet , halen we dit niet met alleen mijn creditcard. Groot probleem omdat we zonder deze waarborg de auto niet mee kunnen krijgen en we dus vertraging op gaan lopen. De enige oplossing is dat we de borg afkopen door per dag een hoger bedrag te betalen voor de auto. We besluiten dit dan ook maar te doen en kunnen dan eindelijk kennis maken met onze auto.

We worden voorgesteld aan een grijze Ford Falcon station. Een beest van een auto met een 4 liter, 6 cilinder motor!! Door ons eigenlijk direct omgedoopt in De Grijze Walvis. Volgens de man van het verhuurbedrijf rijdt hij bij normaal gebruik 1 op 12 en als je een beetje gas geeft 1 op 8. Ik ga maar uit van 1 op 8 ook bij normaal verbruik , dan kan het alleen maar meevallen. Als we weg rijden moet ik wel even wennen aan het links rijden en het het stuur aan de rechterkant. Wat helemaal irritant is dat de hendel van de ruitenwissers en die van het knipperlicht ook omgedraait zit. Dit is, zeker in het begin wel een paar keer verkeerd gegaan. Sla je links af maak je gelijk de ruiten schoon....

Wat verder op valt is dat niet alleen het linksrijden anders is. Er zijn nog wel meer dingen die hier helemaal anders zijn dan bij ons in Nederland. Zo is hier een klein muntje meer waard dan een groot muntje. Heet de Burger King hier Hungry Jacks, alsof ze Burger King niet kunnen uitspreken ofzo. Draait het water als het wegspoelt uit de wasbak de andere kant op dan in Europa (linksom). Zeggen ze overal ‘No Worries' op, ook als het helemaal niet oke is. Zijn alle beesten hier enorm groot en gevaarlijk. En als klap op de vuurpijl is alles hier enorm duur, zeker als je net uit Azie komt!!

We besluiten onze reis te beginnen met een trip naar Port Douglas wat iets noordelijker ligt dan Cairns. Vanuit daar kun je makkelijk naar Cape Tribulation wat nog net iets noordelijker ligt en als je geen 4x4 hebt ook gelijk echt het eindpunt is van de reis. Als we aankomen In Port Douglas checken we in bij het eerste de beste camping die we tegenkomen en dit bleek een schot in de roos. Alles zag er spik en span uit met een mooie nieuwe buitenkeuken en genoeg BBQ's (of Barby's zoals de Aussies zelf graag zeggen, ze korten overigens graag woorden af en plakken daar dan de klank ie achter zoals Maccie Die, das Mc Donalds op zijn Australisch.) Als we voor de eerste keer de tent op zetten op de camping beseffen we dat het echt over is met de luxe hotels en wordt het weer back to basic met de tent en de auto. Als we ons eerste gerechtje aan het maken zijn raken we in gesprek met Sven en Daisy. ( ik mocht later Dees zeggen) Een stel waarvan de ene helft uit Pernis en de andere helft uit Spijkenisse komt. Dit is gelijk erg gezellig en nadat er nog een fles zoete witte muscato wordt opengetrokken komen we erachter dat zij ook ongeveer een maand hebben om de oostkust af te reizen. Zij hebben iets meer tijd maar zullen ook met oud en nieuw in Sydney zijn net als wij. We wisselen dan ook telefoonnummers en e-mailadressen uit en spreken af elkaar te SMSen als het bijna oud en nieuw is.

De volgende dag scheiden onze wegen en vertrekken wij naar Cape Tribulation. De reis er naartoe is erg mooi en zeker het omrijden waard. Er zijn veel verlaten stranden en de natuur is er beeldschoon. Om er te komen neem je de pond en worden we via borden gewaarschuwd voor krokodillen die onlangs zijn gesignaleerd. (weer een verschil met Nederland)

Als we een camping voor de nacht willen gaan zoeken begint het ook nog eens te regenen. En neem 1 ding van me aan, als het in Australie eenmaal regent is het alsof je onder een waterval staat. We besluiten dan ook om in de auto te slapen. Kan overigens makkelijk in dat bakbeest van ons, spullen op de voorstoel en luchtbed achterin. Op deze camping komen we Dimi en Floor tegen die later in het verhaal ook nog een rol zullen gaan spelen. Achteraf bleek deze regen het startsein van het regenseizoen waar wij overigens uiteindelijk erg goed vanaf zijn gekomen. Op de terugweg vanuit Cape Tribulation beluiten we een andere weg te nemen om uiteindelijk weer terug op de route te komen. Zo rijden we o.a langs de Milaa Milaa Waterval. Een waterval van een meter of 20 hoog. Hier kon je zelfs een duikje wagen al was het wel erg koud. Als we later ons kamp opslaan bij een camping op Mission Beach rijden we bijna Dimi en Floor van de weg. (even voorstellen: Dimi is eigenlijk een ras Rotterdammer en opgegroeit op zuid, Floor is een branbantse en ze samen wonen nu in Nijmegen. Zij reizen voor 4,5 maand door Australie en hebben er al 2,5 maand opzitten. Zij reizen nu ook voor een maand de oostkust af en gaan daarna nog door naar Melbourne etc.) na een gezellige avond scheiden de volgende dag weer onze wegen en reizen wij langzaam richting Airlie Beach.

Airlie Beach is een klein plaatsje dat vooral bekend van de tours naar de Whitsunday eilanden. Een groep eilanden die te mooi zijn om over te slaan. Ook maakt deze groep deel uit van het Great Barrier Reef dus kun je er ook erg mooi duiken en snorkelen. We besluiten een tourtje te boeken maar dan wel 1 die niet te lang duurt en ook nog eens leuk is. We komen ,na bij verschillende mensen informatie te hebben ingewonnen uit bij Ocean Rafting. Een organisatie die dag tourtjes doet in voormalige boten van de reddings brigade. Extreem snel en stabiel waardoor je allerlei fratsen uit kunt halen op het water, en omdat ze zo snel zijn kun je veel zien in korte tijd. Ideeal!! De volgende dag worden we vroeg opgehaald van de camping precies volgens planning (das ook wel een ervaring als je dat na 2 maanden Azie niet meer gewend bent) en vetrekken we richting de haven. Hier liggen de boten klaar en er wordt ons aangeraden stinger suits (een soort wetsuit die je moeten beschermen tegen dodelijke kwallen) te huren. Aangezien we gaan snorkelen, en aangezien er in Australie een aantal dodelijke kwallensoorten zijn is dit geen overbodige luxe. Dan is het tijd om te vertrekken. En met 800 pk achter de boot is dit gelijk erg leuk. Om ons te laten zien hoe snel en wentbaar de boten zijn draaien ze een paar rondjes, stuiteren ze wat over de golven en dan vol gas naar de Whitsunday eilanden. Hier gaan we eerst voor anker op een plek waar je super mooi kan snorkelen. Je kunt hier veel soorten vis zien en ook schijnen er veel zee schildpadden te zitten. We hijsen ons in het stingersuit (kleed heerlijk af..) en gaan te water. Of het nu komt omdat de wind verkeerd stond of omdat we te verwend zijn met snorkelen in Bali en de Gili eilanden, maar het viel ons erg tegen helaas. Je zag eigenlijk geen hand voor ogen en al helemaal geen vissen.

Na deze kleine deceptie dan maar op naar de eilanden. Het bijzondendere aan de eilanden zijn het extreem witte zand. Dit zand is eeuwen geleden hier terecht gekomen en is door allerlei filteringen het zuiverste zand op aarde dat uit pure sicilium bestaat. Het is zooo fijn dat het je sieraden schoonmaakt en je voeten een schrub geeft. Het zand piept zelfs als je eroverheen loopt. Erg bijzonder om mee te maken. Eenmaal aan de super goed verzorgde lunch krijgen we bezoek van een varaan van ongeweer 1,5 meter lang. Deze is uit op onze lunch en krijgt het voor elkaar om een hele mosselschelp (die zijn hier vrij groot!!) zonder te kauwen naar binnen te werken... daar zal ie nog wel spijt van krijgen! Tijdens deze trip raken we in gesprek met Wouter en Liesanne uit Den Haag. Een erg gezellig stel dat ook voor een maand een de oostkust van Australie aan het afreizen is. Na ons geweldige bezoek aan de Whitsunday eilanden ( we doen ook Oprah Winfrey nog even de groetjes die daar op dat moment ook is met 200 gelukkige van de show) spreken we met Wout en Lies af om naar onze camping te verkassen. Zo hebben we nog een gezellige avond. De volgende dag besluiten Wouter en Lies om door te reizen en wij besluiten nog een dag te relaxen om de dag daana door te reizen met als volgende doel het plaatsje 1770. Wat nog wel even aardig is om te noemen is dat tijden s ons verblijf op de camping in Airlie Beach er een wilde slang werd gevangen, een Pyton om precies te zijn. Terwijl we lekker aans ons eten zitten komt iemand van de camping binnen lopen met deze slang om zijn nek. Ik wil er graag een foto van maken en op dat moment vraagt de man of ik hem misschien even vast wilde houden, en dat leek me wel wat want met een wilde pyton op de foto kan ook niet elke dag.

Dan reizen we door naar 1770. We hebben geen idee waarom het zo heet maar het is een klein plaatsje aan de kust dat vooral bekend is bij de surfers. Je moet er wel een eindje voor omrijden maar dat schijnt de moeite waard te zijn. Als wij aankomen is het inderdaad een dorpje maar er is verder niks te beleven. Het enige wat goed was, was de lunch, maar die was dan de 70 kilometer omrijden weer niet waard. Al met al een kunnen we iig zeggen dat we er zijn geweest en deze kunnen we weer afvinken van onze lijst.

We verlaten 1770 nog dezelfde dag en rijden verder de kust af. We komen vlak voor het donker wordt aan in Bunderberg. Deze plaats is bekend om zijn eigen gestookte donkere rum. Deze is overal in Austraile te koop en schijnt best oke te zijn. We besluiten hier niet te blijven en nog net even door te rijden naar het plaatste Childers. Als we aankomen hebben we spijt van die beslissing. De campings die er zijn zien er niet uit en diegene die wij willen kunnen we niet vinden. Na een aantal keer navragen komen we uiteindelijk als het echt donker is aan op de plaats van bestemming. Ook deze camping is niet wat we zoeken. Het is er vies en er lopen enorme kangoeroes rond. Omdat het zwaar wordt afgeraden om als het donker is nog te gaan rijden, (de meeste Kangoeroes worden 's nachts doodgereden doordat ze uit het niks voor een auto of vrachtwagen stuiteren) niet is dan alleen de kangoeroe dood ook heb je dan enorme schade aan je auto en met nog meer pech rij je van schrik zelf ook ergens tegen aan. Dus we hebben geen andere keuze dan om hier te blijven.

Om een echte en goede cliffhanger te creeren stoppen we hier voor nu met het eerste gedeelte van onze reis door Australie. Alles wat hierna gebeurd is nog spannender dan dat we ooit hadden kunnen denken. Dit zal spoedig op de site verschijnen:-)

Voor nu veel leesplezier en denk aan de Quiz aan het einde van de reis!!

Groet en een kus,

Marc en Annette

De Gili eilanden en terug op Bali 2

De Gili eilanden en terug op Bali 2

Na een middag lekker te hebben rond geshopt in Ubud heb ik een super mooie deal kunnen maken en zitten we voor een dubbeltje op de eerste Fast-boot naar Gili Trawangan (het hoofdeiland van de Gili eilanden groep, de andere 2 eilanden zijn Gili Meno en Gili Air) is nog steeds niet groter dan het Noordereiland in Rotterdam maar oke. We moeten om strikt 12 uur klaarstaan zodat onze taxichauffeur ons op tijd naar Panangbay kan brengen. Dit is ongeveer een uurtje rijden en vanaf hier vertrekt de fast-boot naar Gili Trawangan.

Maar goed, Bali zou Bali niet zijn als alles lekker in een keer gesmeerd zou verlopen en zo zitten we nog eens 2 uur in de bloedhitte te wachten totdat de boot eindenlijk vetrekt. Gelukkig werden ons nog wel tijdens het wachten dingen aangeboden om te kopen waar ik niks maar dan ook echt niks mee kon (o.a een traditionale pijl en boog die ik met geen mogelijkheid het land uit krijg en ook nog eens niet echt lekker in mijn backpack past). Als eindelijk de boot toch vertrekt doet hij de naam fast-boot in ieder geval wel eer aan, dat mag ook wel met meer dan 800 pk buiten boord.

Na een kleine 2 uur varen komen we aan in de ‘haven' van Gili Trawangan. We schrikken ons kapot!! Wat we aantreffen lijkt voor geen meter op een mooi tropisch eiland en de bounty's zijn al helemaal nergens te bekennen. Het is er eerder grauw en ongezellig. Geen mooie hutjes op het strand zoals we dat zo graag hadden gezien maar vieze straaten en duffe terassen. Ik hoor van een Engelsman die bij ons op de boot zat dat hij direct door reist naar Gili Meno met een andere boot. Ik wil dit eigenlijk direct regelen om zo geen minuut langer op Gili Trawangan te hoeven blijven. Annette wil het eiland graag een kans geven en zo besluiten we toch een rondje eiland te doen om dan eventueel de volgende dag te vetrekken.

Als je op Gili Trawangan reist met vervoer dan heb je de keuze uit of de fiets of met de paardenkar. Auto's etc. zijn op het eiland niet toegestaan. We pakken de paardenkar en maken een rondje eiland. Zo stoppen we na een kleine 10 minuten aan de noordzijde van het eiland bij het Karma Kayak resort. Dit ziet er na vele terleurstellingen bij vorige bezichtigingen eindelijk prima uit en we vragen aan een medewerker of ze misschien plek hebben voor één nachtje. Tijdens ons gesprek met de medewerker worden we aangesproken door een vrouw (Grace) die toevalligerwijs Nederlands is en nog toevalliger een van de 2 eigenaren (Astrid) is van het resort. Het is gelijk gezellig en boeken daar de nacht. De volgende dag willen we ontbijten en in plaats van in het restaurant gedeelte mogen we dit ook in grote zitzak onder een parasol op het strand eten. Super relax!! Het personeel doet erg hard zijn best om Nederlands te spreken en dat is vaak erg grappig, maar ze deden het heel goed!

Het mooie aan dit resort was dat dit wat meer afgelegen ligt dan waar je met de boot aankomt. Hier heb je wel de rust die we zochten. Het is direct gelegen aan een koraalrif dat ook bij de duikers een geliefde plek is, en als je even een stel Crocs aantrekt (eerste deel moet je lopen en de koraalrotsen zijn nogal scherp) en een snorkel huurt kun je er fantastisch snorkelen. We besluiten dan ook om nog een dag bij te boeken.

De volgenden dag arriveren Olga en Martine (Tini voor intimi) Olga heeft voor een jaar haar baan opgezegt om als manager in de Karma Kayak te gaan werken. Tini was een goede vriendin van Olga en reisde voor de eerste week mee om haar weg te brengen. Dit bleek een semi bekende van Annette te zijn omdat ze een inkoper is bij de grote blauwe smurfen in Zaandam (Albert Heijn) ze kenden dan ook veel collega's van Annette (Floris, je krijgt in ieder geval nog de groeten van haar). Dit klikte meteen goed en dat maakte het alleen nog maar gezelliger. We besluiten nog een dag bij te boeken.

Later die week raken we in gesprek met een Engels stel LJ en Hamish die hier voor een aantal dagen verblijven (LJ bleek een succesvol auteur en Hamish een voormalig professional Wakeboarder met hele grote sponsor contracten maar hier kwamen we later pas achter).

Ze nodigen ons voor de volgende dag uit om met een prive bootje een snorkeltocht te doen. Zo kom je langs alle 3 de eilanden en ga je op de mooiste plaatsen te water. Hier hebben we o.a zeeschildpadden gezien die echt heel en indrukwekkend zijn!

Die dag besluiten we nog maar eens een paar dagen bij te boeken en zo begonnen we volgens Grace bij het interieur te horen. Op een van onze laatste dagen kom ik nog een oude bekende tegen van Unilever en ook Annette komt die avond een oud collega (Winet) tegen die eerst in Rotterdam zat en nu al een tijdje in Zwitserland zit voor Unilever (denk je eindelijk je werk achter je te hebben gelaten..) De Wereld is zeker op de Gili eilanden heel klein. We laten ons door alle gezelligheid zelfs nog een avond overhalen om naar het drukke gedeelte van het eiland te gaan voor een gezellige avond stappen met alle leuke mensen die we hebben ontmoet. Heel gezellig samen dansen met de kleine mannetjes van de Gili's.

Nadat we uiteindelijk 8 dagen zijn gebleven in plaats van de geplande 4 was het toch nog wel heel geslaagd op de Gili eilanden. Je moet alleen goed weten waar je moet zijn en waar zeker niet.

Nadat we weer een halve middag zijn wezen rondshoppen voor een fast-boot ticket terug naar Bali (wederom een werelddeal, en nu geen addertjes onder het strand) nemen we afscheid van ons huisje ver van huis de Karma Kayak. We besluiten overigens om niet terug te gaan naar het zuiden van Bali maar naar het veel minder toeristische Amed in het noorden. Op de boot raaken we in gesprek met Loes en Harm-Jan. Zij vonden de Gili eilanden helemaal niet leuk en wilde graag naar een rustigere plaats. Dus ook zij kozen voor Amed. De eerste avond boeken we een hotel dat er op het eerste gezicht heel erg mooi uitziet. We hebben een huisje met uitzicht over de zee en een mooi terras. Wat wel opviel was dat er verder helemaal niemand was (tis toch nog steeds laagseizoen, dachten we). S'nachts kwamen achter waarom er niemand was. Ik heb al veel gezien maar nog nooit zo veel muggen per m2 meter!!! Zelfs de klamboe bood geen weerstand tegen dit geweld. We besluiten de volgde dag direct te vetrekken en zelfs de manager leek het niet raar te vinden. Via een handige handel Balinees huren we voor het luttele bedrag van 5 dollar voor de hele dag een splinter nieuwe automatic motor scooter (ziet eruit als een scooter maar scheurt als een motor) daar heb je in Bali geen motorrijbewijs voor nodig en ook een verzekering kun je niet afsluiten, helmen kregen we nog wel voor dit bedrag. Dit scheurijzer gooi je voor een euro vol en daar kan je dan de hele dag op rijden.

Omdat we een nieuw veblijf moesten zoeken en omdat we de omgeving wilde verkennen kwam dit erg goed uit en het was nog leuk ook. Tijdens onze rit komen we langs een mooi resort , Life in Amed genaamd. Dit was prachtig, schoon en zonder muggen! We hebben een mooi huisje en zitten direct aan het zwembad. Nu we een motor hebben besluiten we eens langs te gaan bij Loes en Harm die een hotel verder op zitten. Tijdens een drankje nodigen ze ons uit om de volgde dag mee te gaan naar 'the Japanese Shipwreck' een Japans visserswrak die enige tijd geleden is gezonken en vlak voor de kust ligt een eindje verderop. Dit bleek voor ons de mooiste plek te zijn waar we ooit gesnorkeld hebben. Zoveel vissen en levend koraal hadden wij nog niet gezien. Aangezien we het plan hadden om ons bezoek aan Bali te eindigen in het zuiden dicht bij de luchthaven Denpasar moeten we weer verder. Het toeval wil dat ook Harm en Loes die kant op moeten omdat voor hen de vakantie er bijna op zit. We besluiten samen te reizen met de taxi die Harm al eerder had geregeld. Wat we niet wisten maar wat wel heel leuk was, was dat er gelijk een tour door het binnenland aan vast zat. Zo zijn we langs de rijstvelden geweest, hebben we een zilversmit bezocht, hebben we geluncht met panorama view over het landschap, hebben we een aantal vulkanen gezien en als klap op de vuurpijl heb ik de duurste koffie ter wereld op. Inderdaad de Luwak koffie. Koffie die eerst wordt gegeten door de Civet kat. En wanneer deze is uitgepoept worden de koffiebonen verzameld en gebrand op traditionele wijze. Ik moet zeggen het is inderdaad de beste koffie in de wereld, maar dat kan het je niet uitleggen dat moet je proeven.

Na deze lange maar leuke dag komen we aan in Sanur. Neem een ding van ons aan; ga nooit naar Sanur alleen als je het leven echt niet meer ziet zitten. Echt een troosteloze bedoeling zonder sfeer en oude gedateerde gebouwen waar je nog steeds 2 keer de hoofdprijs voor betaald. Nog een tegenvaller is dat we Annette haar creditcard kwijt blijken te zijn. Hier komen we achter als we dan toch maar in een bejaarde hotel inchecken. Dit is op dat moment balen en hoe vervelend het echt is komen we later tijdens de reis nog eens achter.

We regelen na het ontbijt een taxi die ons voor een prima bedrag naar Seminyak wil brengen. We nemen afscheid van Harm en Loes en steken over naar het surfersoord van Bali. Daar begint weer een nieuwe uitdaging, het zoeken van een hotel. Na bij veel hotelletjes te hebben gekeken en niks echt geschikt lijkt, ( veel te duur, vol of juist te crappy), wordt dit weer een lange dag. Na een café te hebben opgezocht met acces tot internet valt ons oog op een hotelkamer op de de site van Booking.com (gouden tip voor het vinden van prima hotelkamers voor een prima prijs vooral last minute) Een zeer luxe hotel voor een goede prijs alleen te boeken via die site. We besluiten dit te nemen en hebben hier nog een uitstekend verblijf voor 4 dagen.

Nu we een goed hotel hebben is het tijd om dat gene te doen waar het gebied bekend om staat, golf surfen!! We nemen de taxi naar het strand van Legian, plaatsje naast Kuta en Seminyak, en gaan op zoek naar een Surfschool. Daar is hier geen gebrek aan alleen moet je weer erg uitkijken met welke je neemt. We kiezen uiteindelijk voor een Quicksilver school waarvan een van de eigenaren een oud wereldkampioen surfen is. Ook is deze nog goed betaalbaar en zo heb ik de die dag mijn eerste surf les van 3,5 uur lang. Eerst doe je droog wat yoga oefeningen en leer je een aantal basic regels. Daarna ga je het water in om de theorie in de praktijk te brengen. En inderdaad, ik kon de eerste keer direct een golf ‘riden'!! Zelfs de leraar was onder de indruk van mijn snelle progressie in het voor mij nog nieuwe terrein!! Na een 3,5 uur is het klaar en ben ik helemaal kapot maar het was wel heel gaaf om te doen en (een beetje) te kunnen.

Met deze dag achter ons tellen we af naar onze vlucht naar Australie. We gaan nog 1 keer heel uitgebreidt uit eten en beseffen dat de volgende dag het hoofdstuk Azie is afgesloten. We kunnen terugkijken op 2 hele mooie maanden waarin we veel mooie avonturen hebben beleeft en veel leuke mensen hebben ontmoet. We hebben in korte tijd heel veel gezien en gedaan, en nu gaan we een hele andere wereld tegemoet met een andere manier van reizen: met de auto en de tent van noord naar zuid de east coast van Australie af. Dwz van Cairns naar Sydney, een rit van meer dan 4000 kilometer. Meer hierover in de volgende update.

Groet en tot de volgende update vanuit Australie.

Marc en Annette

Bali 1

Hé allemaal,

Voor je verder leest over onze avonturen in Bali, willen we laten weten dat we inmiddels in Australie zijn aangekomen (de blog loopt dus achter). Door slechte internet verbindingen (wij dachten dat Australie een westers land was??) en natuurlijk door dat we het heel druk hebben met zwemmen onder watervallen, snorkelen, jungle tours, campings zoeken, kletsen met andere reizigers enz. is het ons niet gelukt de site helemaal up to date te houden. Maar we kunnen zeggen dat het heel goed met ons gaat! Er zijn veel verhalen en we zullen ze zeker nog met jullie delen!! Ook foto's kunnen we nu niet uploaden maar die komen er ook zeker weer aan!

Groeten en veel liefs,

Marc & Annette

Bali deel 1

We hebben Kuala Lumpur verlaten en vliegen met een vliegtuig van Asia Air naar Denpasar Bali. Asia Air wil graag laten zien dat ze veel aan sponsoring doen en ons vliegtuig is dan ook, zowel binnen als buiten volledig in de kleuren van het Lotus Formule 1 team. Lijkt wel een vliegende Formule 1 bolide. (Snel maar oncomfortabel;-) Als je Bali inkomt moet je een visa kopen. Duurt lang maar dan heb je ook wat.

Bij aankomst regelen we een taxi die ons voor het luttele bedrag van 190.000 roepies binnen 1,5 uur naar Ubud brengt. We hebben besloten om daar als eerste heen te gaan omdat Ubud bekend staat om zijn rustige centrum, waar wel erg veel te doen en zien is. Ook is Ubud bekend om zijn Yogascholen en van het boek ‘eten, bidden, beminnen' niet doorheen te komen maar leuk om te weten. We raadplegen onze Crowdy Planet en laten ons oog vallen op het Okawati Hotel midden in Ubud aan de Monkey Forrest Rd. We komen erg laat aan en hopen dat het hotel ons zal bevallen, en dat deed het. We kunnen 1 nacht in de Honeymoon suite om daarna eventueel over te stappen naar een goedkopere kamer. De kamer was prachtig met een enorm bed, buitendouche, ligbad en een buddhabeeld in de kamer. Verder had het een grote veranda met een ligbed, tafel met stoelen en een buiten ventilator. Het is mogelijk om elke morgen je ontbijt op je kamer te laten bezorgen zodat je met uitzicht op het zwembad rustig uitgebreidt kunt ontbijten. We besluiten deze kamer dan ook niet meer te verlaten J

De taxi chauffeur vertelde ons eerder dat een van de dingen die je gedaan moest hebben is het bezoeken van het restaurantje Babi Galing Ibu Oka vlak naast het paleis. Alom bekend bij de lokals, maar niet alleen bij de lokals, met busladingen trokken toeristen hierheen om de specialtieit de proeven.

Deze bestond uit varkensvlees van het spit met rijst en een stuk gegrilde varkenhuid en groente. Ik vond het heerlijk alleen Annette moest hier als vegetarier niks van hebben en liet het bij een Sprite.

Er zijn hier overigens plenty restaurantjes die erg goed zijn voor zowel vegetariers als vleeseters. O.a de Nomad en Laughing buddha zijn een aanrader. De laatste heeft 3 keer in de week levende muziek met jam sessies waar veel mensen op af komen. Voor Annette Kafé helemaal haar ding vers gezond vega food en zelfs raw food (denk ook rauwe chocolade taart??). Dit is de plek waar alle yogi's rond hangen niet raar omdat dit restaurantje met goede sfeer van de zelfde eigennaars is als Yoga Barn (de bekende yoga school).

Aangezien Ubud wordt gezien als een plek waar je veel aan Yoga kunt doen, kan ook Annette hier haar hart ophalen. Ze volgt hier een aantal lessen in de Yoga Barn en ontmoet daardoor in 1 keer alle westerlingen die in Ubud zijn (90% vrouw overigens) dit levert direct veel contact op en we eindigen de volgende dag met de hele groep in een Karaoke bar en zingen een mopje mee.

Ubud heeft ook de bekende Monkey Forrest rd. waar een tempelpark is waar het vol zit met zeer brutale apen. De apen leven in en rond het tempelgebied waar ze ongestoord hun gang kunnen gaan en dat ook zeker doen. Ik probeerde op een subtiele manier om de beurt een aantal apen een banaan te geven (daar houden ze van) maar binnen 1 seconde werd ik bestormt door ongeveer 50 apen en ik besloot de bananen dan ook maar zo snel mogelijk te dumpen en zelf een veilige plaats op te zoeken.

Een andere typisch Balinees ding is de balinese dans. Deze vind plaats op het paleis terrein en hiervoor kun je op iedere hoek van de straat kaartje kopen. Ze spelen een verhaal waar je zonder het bijgeleverde foldertje niks van begrijpt. Annette vond het prachtig. Ik vond het vooral een erg lange zit met eentonige muziek. Ach, waarschijnlijk ben ik gewoon een cultuurbarbaar zonder smaak.

Wat ook erg leuk is om te doen, is een wandeling die staat aangegeven in de Crowdy Planet. Deze bengt je in een 3 uur durende reis langs de rijstvelden en een paar andere dorpjes. Doordat de route in de Crowdy Planet verre van duidelijk is en omdat ze hier nog nooit van wegbewijzering hebben gehoord doen wij over deze tocht 5,5 uur en loop ik, doordat we er veel langer over doen en daardoor op het heetst van de dag lopen (en dat is heet!!) ook nog een zonnesteek op.

Omdat Ubud zo heerlijk down to earth en relax is houden we het hier ipv de geplande de 4 dagen, 7 dagen vol. Heerlijk even bijkomen van de reis die achter ons ligt. We gaan ons opmaken voor de Gili Eilanden. Dit zijn 3 eilandjes vlak voor Lombok. Gili Trawangan, Gili Meno (niet verwarren met Nemo) en Gili Air. We hebben hier enorme verwachtingen van omdat we hier erg veel over gehoord hebben . dit moet paradijs op aarde zijn, bounty's in overvloed en prachtige stranden. We hebben hier erg veel zin in. Deze reis zullen we afleggen met een Fast Boat. Je kunt ook iets minder betalen en kiezen voor een Slow Boat, maar zoals de naam al laat doorschemeren doe je er met deze boot erg lang over(+8 uur) en dat zien we niet zitten. Dat wordt weer een middag rondshoppen bij de lokale aanbieders om zo goedkoop mogelijk op de snelste boot te zitten. Iets waar we steeds beter in worden overigens.

Nog wel even aardig om te noemen voor onze vriendin Daphne is dat in Ubud onlangs een Starbucks is geopend helemaal in indonesische stijl. Dus niet dat suffe groen en zwart maar bruin en koloniaal, gehuisvest in een mooi oud pand. Het terras heeft het mooiste uitzicht van waarschijnlijk alle Starbucksen in de wereld. Aan een karper vijver met vrij uitzicht op een tempel. (heb je hier ook de interieur bestelling voor gedaan? Zo ja, goed werk hoor!!)

Volgende stop: Gili Trawangan eilandje bij Lombok.

Ho Chi Minh en Kuala Lumpur

Ho Chi Minh en Kuala Lumpur

Onze excuses dat we al zo lang niks van ons hebben laten horen. We hadden dit verhaal al veel eerder willen plaatsen maar het internet op de Gili Eilanden wilde niet echt meewerken en daarom moetsten we wachten totdat we weer terug op Bali waren. Dat zijn we inmiddels en hier is dus ook het verhaal over Ho Chi Minh en Kuala Lumpur.

Met een prima vlucht vannuit Nha Trang komen we aan op de luchthaven van Ho Chi Minh. Nadat we onze formaliteiten hebben doorlopen en onze tassen hebben gepakt, worden we bij de uitgang opgewacht door Sjoerd. Voor diegene die Sjoerd niet kennen; Sjoerd is een oud huisgenoot van mij (Marc) en heeft onlangs zijn studie bedrijfskunde afgerond. Hij heeft er na zijn studie voor gekozen om een internship te doen bij een investerings bedrijf in Ho Chi Minh. Daar woont hij nu ruim 3 maanden en de kans is groot dat hij daar nog voor minimaal 2 jaar kan blijven. Verder heeft hij in de Irish Pub in Rotterdam het record Yard atten (3.8 sec voor het drinken van een Yard van 1,5 pint = 0,75 ltr.) geen kleine jongen dus. Gelukkig weet hij welke taxi's er hier betrouwbaar zijn (Vinosun of Mailinh Group) en dat scheelt ons weer een hoop gestress! We nemen een hotel vlak bij de Thai van Lung street district 1, waar Sjoerd woont en na wat gebabbel van Sjoerd zijn kant zitten we voor een goede prijs in een prima hotel. Nog koud uit het vliegtuig en na onze tassen te hebben afgegooit gaan we met Sjoerd mee die net zijn rondje barhoppen met mede expect heeft afgerond. Barhoppen is hier trouwens een prima manier om binnen zeer korte tijd veel mensen te leren kennen.

We eten iets bij een barretje op De Thang, de backpackers straat, en ontmoeten hier direct een aantal vrienden van Sjoerd. Dit zijn overigens alleen westerse mensen die hier allemaal zijn om te werken voor een bepaalde periode.

Na een kleine versnapering stappen we binnen bij de GoTo, een club met lekker muziek en betaalbare drank. Na een gezellige avond doen we hier om 5:30 uur het licht uit en zijn we redelijk moe. Het ontbijt halen we de volgende dag dan ook niet helaas maar gelukkig weet Sjoerd een tentje waar je heerlijk kan ontbijten, L'usine genaamd. Als je niet bekend bent in Ho Chi Minh kan je dit nooit vinden maar het is een hele gezellige spot gerund door een Austalische dame. De plek doet Frans aan en verkoop ook kleding en sieraden. Prijzen zijn hier helaas wel gewoon westers maar de koffie en de broodjes zijn er erg goed!! (heel veel inspiratie opgedaan)

Na een prima ontbijt maken we een rondje door de stad en bezoeken een aantal marktjes waar je voor een appel en een ei spullen kan kopen. Van shirts tot i-phone artikelen en van horloges tot DVD's . Alles nep en zeer betaalbaar (de nieuwste DVD's voor 0,25 eurocent). Na een beetje rondgeslenterd te hebben weet Sjoerd nog een leuk uitstapje: Holland Village midden in Ho Chi Minh. Dit is wel echt het meest bizarre wat we tot nu hebben meegemaakt. Holland Village is een reizend circus dat in veel grote steden in de wereld zijn kamp opzet. Nu waren ze voor 10 dagen in Ho Chi Minh. Ze hebben de typische Nederlandse dingen nagebouwd die eigenijk helemaal geen echt beeld van Nederland laten zien, eerder alleen van toeristisch Volendam. Ze verkope bitterballen en frikadellen, haring en klompen. Je kan op de foto met koeien en zeeuwse meisjes van Dutch Lady (botermerk volgens mij van Frieslandfoods). Er staat een grote foto van het Nederlands elftal waar ze Gregory van der Wiel hebben afgeknipt zodat je zelf die plaats innemen. Het mooiste was natuurlijk dat ze een grote foto van ‘onze' Erasmusbrug hadden waar je mee op de foto kon. Ik heb nog geprobeerd uit te leggen dat dat mijn brug is aan de locals maar volgens mij ging het er niet helemaal in... Na dit alles te hebben aanschouwd komt Sjoerd met een zeer aangename verassing, omdat beste vriendje Tim wederom mijn verjaardag was vergeten heeft hij Sjoerd ingeseind om ons te trakteren op een etentje. Gelukkig weet Sjoerd wel raad met het uitzoeken van een goede spot en zo komen we terecht bij een Japanner. En wat voor een Japanner!! Je krijgt een plaats rond een tafel en in het midden komt een bak met hete kolen. Je besteld wat je erop wil hebben en je gooit het zelf op de BBQ. Ik laat Sjoerd kiezen en dat was maar goed ook. Tussen de vele verschillende hapjes zat ook oa Kobe Beef. Kobe Beef is biefstuk van een koe dat door de Japanners met de hand wordt gemasseerd om het vlees nog malser te krijgen!! Een ware delicatesse!! Tim nogmaals bedankt voor deze traktatie, jammer dat je er niet zelf van kon genieten, maar dat komt wel goed als we terug zijn!!Na super te hebben gegeten duiken we nog even een club in om Halloween te vieren, maar we maken het niet zo laat als de dag ervoor zodat we volgende morgen wel het ontbijt halen.

De volgende dag hebben we weer een druk schema met een bezoek aan het War Redemnent museum. Hier kun je zien hoe smerig de Vietnam oorlog was vanuit de ogen van de Vietnamezen gericht tegen de Amerikanen. Er staan vele vliegtuigen en andere wapens die de Amerikanen hebben gebruikt tijdens de oorlog. Er zijn vele foto's(gruwelijk en confronterend, verminkingen enz) en cijfers over de oorlog. Erg indrukwekkend en kan redelijk zwaar op de maag vallen als je niet tegen schokkende beelden kunt. Sjoerd moet voor de avond afscheid nemen omdat hij naar een bruiloft moet en wij besloten verder die dag een beetje door de stad te lopen. We komen langs het Emporio Armani Caffe en besluiten dat we daar wel een drankje moeten doen. Binnen ziet het er super mooi uit, het jammers is dat er veder niemand in de zaak zit. We drinken iets en worden daarna overladen met heerlijke hapjes. Ze vonden het blijkbaar erg leuk dat we er waren en wij op deze manier ook.

De volgede dag staat de must see van Ho Chi Minh op het programma. De Chu Chi Tunnels. Dit zijn de in totaal 250 km aan tunnels waar de Vietcong zich verborgen hield voor de Amerikanen. Hier krijg je een goed beeld van de leefomstandigheden van de Vietcong in die tijd. Ze demonstreren er ook alle boobytraps die ze gebruikte. Uiteindelijk mocht je zelf een poging wagen om je door een tunnel heen te wurmen. Ik was de enige van de groep die volledig 140 meter heeft gehaald, het was dan ook geen pretje, en dan te bedenken dat de tunnels voor de toeristen al 30% breder zijn gemaakt. Je komt kortademend en zwaar bezweet weerboven. Aan het einde werd ook een attractie aangeboden die ik niet kon laten schieten. Het schieten met een echte AK 47! Dit was zeker een ervaring en elke kogel waard. Je kon ook kiezen voor een M16 een C30 volautomatisch geweer en een rifle maar de AK 47 was het wapen van de oorlog aan de vietnameze kant.

De laatste dag van ons bezoek aan de stad komen we Thijs tegen, ook een oud huisgenoot en vriend van zowel Sjoerd als van Annette en mij. Hij reist van zuid naar noord en begint in Ho Chi Minh. Erg leuk om op deze manier elkaar tegen te komen en ook komt Thijs op tijd de wacht wisselen met ons omdat wij de volgende dag vetrekken naar Kuala Lumpur en hij nu in gezelschap zal zijn van Sjoerd.

Omdat Annette zich al een aantal dagen niet zo lekker voelt en omdat we geen zin hebben om weer lang in een bus te moeten zitten om de 2 sight-seeings van Cambodja (Ankhor Wat en the Killing Fields) te zien besluiten we na veel wikken wegen dit land over te slaan en door te reizen naar Kuala Lumpur, of zoals de Engelse het zeggen KL.

Bij aankomst op het vliegveld van KL begint de eeuwige vraag hoe van het vliegveld af te komen. Nadat we rustig een plan hebben gemaakt worden we aangesproken door een local die oprecht wil weten wat onze plannen zijn. Hij zegt dat je het beste geen taxi kan nemen omdat, hoe vreemd, hier niet te vertrouwen zijn. Hij geeft aan dat we het beste de shuttle bus kunnen nemen en vanaf het stop punt met de monorail naar ons hotel kunnen gaan. We besluiten zijn raad op te volgen en nemen de bus. In de bus worden we aangesproken door een groepje locals die, na een kort praatje een heel reisschema op papier zetten. Zij geven aan dat we de monorail nu beter kunnen mijden omdat het spits is en die dan helemaal vol zit. Niet heel handig met 2 enorme backpacks en het feit dat je westers bent. Een van hen begeleidt ons naar de trein en geeft aan dat we na 1 halte een taxi moeten nemen. Dit doen we en dit bleek een gouden greep. Voor de deur afgezet en geen cent teveel betaald.

We slapen 3 nachten in het Park Royal hotel in het centrum van KL met uitzicht op de KL Tower. Ook zitten we midden tussen alle mega shoppingmalls die er in KL te vinden zijn. Deze zijn echt heeeeel groot met meer Prada en Gucci winkels per m2 km dan in heel Nederland. Mijn echte reden van het bezoekan van KL was het zien van de Petronas Towers. Dit zijn 2 enorme torens met in het midden een skybrige. We wisten dat, wanneer je erop wilde er vroeg bij moest zijn omdat ze maar 1000 mensen per dag op de toren laten. Dit was overigens tot oktober dit jaar gratis maar kost nu geld. Helaas zijn we 2 keer te laat en komen dus niet boven op de torens. Dan maar naar boven op de KL Tower. Deze is kun je bereiken tot een hoogte van 250 meter en biedt een fantastisch uitzicht over de stad en zicht op de Petronas Towers.

Een bezoekje aan China town stond ook nog op het lijstje. Dit is een gebied vol met kraampjes waar ze alleen maar nep proberen te verkopen. Na alle markten die we al hadden gezien was dit niet zo bijzonder meer. Eerder heel druk en opdringerig, maargoed, deze kunnen we wel weer afstrepen van de lijst. De volgende dag willen we uitchecken bij ons hotel, alleen hebben ze een enorme bende van onze rekening gemaakt. Er klopt helemaal niks van. Er staan dingen op die we niet hebben gebruikt en de kamer prijs was niet volgens de afspraak. De man van het hotel zei dat hij niks kon veranderen en wij lieten zeer duidelijk merken dat wij niet gingen betalen totdat de rekening helemaal klopte. Naarmate de tijd verstreek en de rij achter ons langer en langer werd ging de man van het hotel over stag en paste alles aan. Wij betaalde netjes de rekening en zeiden gedag. Helaas kon er na dit incident geen lachje of gedagje meer vanaf. Jammer, een kleine smet op een fantastisch verblijf in het Park Royal hotel.

Na 4 dagen Kuala Lumpur is het tijd om door te vliegen naar Bali. Hier lassen we een kleine vakantie in binnen onze reis omdat reizen op zijn zachts gezegd pure topsport is. We zullen als eerst stoppen in Ubud een uurtje rijden van luchthaven Denpasar. Annette zal hier de waren kunst van het yoga ontdekken en ik zal o.ade specialiteit (een varken van het spit) proeven.

Meer hierover in het volgende reisverslag. Aangezien de Blog een klein beetje achterloopt op onze reis zelf kan ikzeggen dat we inmiddelsop Gili Trawangan zijn geweest. Een heerlijk tropisch eiland waar we de hele dag lekker helemaal niks doen. En we zijn nu alweer terugop het 'vaste land' Bali in de plaats Amed.

Veel leesplezien!!

Marc en Annette